Αν λοιπόν θέλουμε μια ανοιχτή κοινωνία πρέπει να αλλάξουμε εμείς.
Να δείξουμε εμείς εμπιστοσύνη στον πολίτη πριν του ζητήσουμε την εμπιστοσύνη του
Μιλάω για βαθιά εμπιστοσύνη.
Την εμπιστοσύνη που δείξαμε όταν αναδείξαμε την τοπική αυτοδιοίκηση, τους συνεταιρισμούς, τον συνδικαλισμό
Έτοιμοι να αποδεχθούμε και να διορθώσουμε τα όποια λάθη κάναμε εμείς αλλά και όσοι διαχειρίστηκαν αυτές τις πολιτικές στην Ελλάδα

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους PES Activists για τη δουλειά που κάνουν. Αν θέλουμε να έχουμε σημασία στην πολιτική πρέπει γρήγορα να χτίσουμε περιεχόμενο. Και τέτοιες προσπάθειες συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Πριν μιλήσουμε για τους κινδύνους της Ανοιχτής Κοινωνίας πρέπει να ξεκαθαρίσουμε αν η Ανοιχτή Κοινωνία είναι καλή ή κακή πολιτική επιλογή.
Και για να πούμε αν είναι καλή ή κακή επιλογή πρέπει πρώτα να την ορίσουμε. Να πούμε τι είναι.
Ανοιχτή Κοινωνία είναι μια κοινωνία ο οποία δίνει συνεχώς την ευκαιρία στον πολίτη να συμμετέχει ενεργά. Όχι μια φορά στα τέσσερα χρόνια και μόνο για κοινοβουλευτικές διεργασίες αλλά συνέχεια, ανάλογα με τις επιλογές που αντιμετωπίζει η κοινωνία και όπου τον ενδιαφέρει.
Σε μια Ανοιχτή Κοινωνία ο πολίτης έχει την ευκαιρία να θέσει την πολιτική ατζέντα, να επηρεάσει την έκβασή της και να ελέγξει την εξουσία που θα την κάνει πράξη.
Το τρίτο είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Σε μια Ανοιχτή Κοινωνία κάθε εξουσία λογοδοτεί στον πολίτη.
Με λίγα λόγια, σε μια Ανοιχτή Κοινωνία, ο πολίτης παράγει και προωθεί πολιτική σκέψη.
Το αντίθετο είναι μια κοινωνία που χωρίζει τους πολίτες σε αυτούς που αποφασίζουν και αυτούς που εκτελούν.

Είναι καλή ή κακή πολιτική πρόταση η Ανοιχτή Κοινωνία;
Καλή για εκείνους που πιστεύουν ότι η δύναμη της δημοκρατίας πηγάζει από βαθιά πίστη στον άνθρωπο και τη δυνατότητά του να πάρει τις αποφάσεις που είναι σωστές για τον ίδιο.
Κακή για όσους πιστεύουν ότι μια μικρή ομάδα φωτισμένων ελίτ πρέπει να αποφασίζει για όλους.
Πιστεύω ότι όσοι ασπάζονται την κλειστή κοινωνία των ελίτ διακατέχονται από βαθιά αλαζονεία (ή/και ανασφάλεια). Και πιστεύω ότι η αλαζονεία της εξουσίας είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ανοιχτή Κοινωνία.

Βέβαια η αλαζονεία της εξουσίας είναι διαχρονικός κίνδυνος.

Όπως είπαν και άλλοι ομιλητές άλλος ένας διαχρονικός κίνδυνος είναι το κεφάλαιο.
Όσο λιγότερους έχει να «αγοράσει» τόσο το καλύτερο για αυτό.
Διαχρονικός κίνδυνος είναι οι πολιτικές παρατάξεις που πιστεύουν στο διαχωρισμό των πολιτών σε αυτούς που αποφασίζουν και αυτούς που εκτελούν.
Τόσο η ΔΕΞΙΑ όσο και η ΑΡΙΣΤΕΡΑ πιστεύουν στο «κράτος – πατέρα».
Μόνο η δική μας παράταξη έχει δουλέψει ενεργά για την Ανοιχτή Κοινωνία διότι μόνο η δική μας παράταξη πιστεύει βαθιά στον πολίτη και την αξία της δικής του συμμετοχής.
Όμως το θέμα της συνάντησης δεν είναι οι διαχρονικοί κίνδυνοι για την Ανοιχτή Κοινωνία. Είναι οι νέοι κίνδυνοι.

Αν λοιπόν,
Δεν είναι νέος κίνδυνος το κεφάλαιο
Δεν είναι νέος κίνδυνος ο καπιταλισμός
Δεν είναι νέος κίνδυνος ο φασισμός
Δεν είναι νέος κίνδυνος ο κουμμουνισμός τύπου Τσάβες
Δεν είναι νέος κίνδυνος ο λαϊκισμός
Ποιοι είναι «νέοι» κίνδυνοι;

ΑΝ δεχτούμε ότι η πολιτική αλαζονεία είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ανοιχτή Κοινωνία και αν δεχτούμε ότι μόνο ο δικός μας χώρος πίστευε πραγματικά σε αυτήν τότε ο μόνος νέος κίνδυνος που βλέπω είναι η δική μας αλαζονεία.
Η αλαζονεία της Κεντροαριστεράς.
Και δυστυχώς από αυτό, η ηγεσία της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τελευταία πλημυρίζει.
Θα εξηγήσω.
Είναι αλαζονεία, και την έχουμε πληρώσει ακριβά, να προσπαθείς να επιβάλεις την άποψή σου σε μια κοινωνία χωρίς διάλογο όπως κάναμε στο ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ και τις ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ακόμη και αν είναι το σωστό πράγμα να κάνεις.
Αν πιστεύεις τις θέσεις σου, ή δούλεψε ανοιχτά για να αλλάξεις τις αντιλήψεις της κοινωνίας ή σεβάσου τις. Το να επιβάλεις την άποψή σου χωρίς διάλογο δεν συμβάλει στη δημιουργία μιας Ανοιχτής Κοινωνίας.
Το αντίθετο όχι μόνο δεν περνάει αλλά σε πάει πίσω 10 χρόνια.
Είναι επίσης αλαζονεία να υπερασπίζεσαι τον Μουζάλα όταν λέει τα Σκόπια Μακεδονία.
Και πάλι, ή σεβάσου την κοινωνία ή δούλεψε για να την αλλάξεις. Αλλά να κρατάς μια στάση δημόσια και μια άλλη στο σαλόνι του σπιτιού σου με τους ελίτ φίλους σου και μετά να λες ότι είναι ανθρώπινο να σου «ξεφύγει» το λάθος δείχνει ότι δεν υπολογίζεις τους πολίτες και τις ανοχές τους.
Εμείς γιατί υπερασπιζόμαστε τέτοιες συμπεριφορές;
Επίσης είναι αλαζονεία να προσέρχεσαι σε διάλογο για την σοσιαλδημοκρατία και να απαιτείς να εκπροσωπείσαι ισοδύναμα με τις άλλες δυνάμεις άσχετα με την επιρροή σου στην κοινωνία.
Και βέβαια κάτι σημαντικό εκπροσωπούν οι δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ και των ΚΙΝΗΣΕΩΝ αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ έχει Γραμματείς Νομαρχιακών που αφουγκράζονται την κοινωνία και τα θέλω της πιο πολύ και πιο ουσιαστικά από τις «διαβουλεύσεις» των «ελίτ» του Κολωνακίου. Αυτούς γιατί δεν τους ακούμε;
Πώς θα μιλήσουμε για Ανοιχτή Κοινωνία αν με τις συμπεριφορές μας αμφισβητούμε ακόμη και τις βασικές αρχές της δημοκρατίας;

Επίσης είναι αλαζονεία να χτίζεις κόμματα γύρω από προσωπικότητες και όχι επειδή εκπροσωπείς κάτι καινούριο, μια νέα παράταξη, ένα νέο αξιακό πλαίσιο, έστω ένα νέο πλαίσιο θέσεων.
Τα κόμματα ιδρύονται για την Πατρίδα και όχι για τους αρχηγούς τους. Αν δεν έχεις κάτι πραγματικά διαφορετικό να πεις και σέβεσαι τους πολίτες δίνεις μάχη συντεταγμένα στα κόμματα που υπάρχουν και τα αλλάζεις.
Γιατί; Διότι έτσι δημιουργείται παράδοση, έτσι παράγεται διάλογος, έτσι χτίζεις πολιτικό περιεχόμενο. Έτσι χτίζεται πιο δυνατή η δημοκρατία.
Αλλά αλαζονεία είναι και να έχεις γράψει 10 κυβερνητικά προγράμματα χωρίς να έχεις επικαιροποιήσει τις θέσεις σου από το 1981.
Και αλαζονεία είναι να κατεβαίνεις στις Ευρωεκλογές ως PES, ως Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, με τόσο ρηχό πρόγραμμα. Από όλο το πρόγραμμα οι μόνες συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις σας, και το λέω με σεβασμό στους οικοδεσπότες, ήταν το πρόγραμμα επανεκπαίδευσης ανέργων και η μετανάστευση.
Θέσεις που πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων την ώρα που το πρόβλημα έγινε οξύ και έγινε ελληνικό.
Δείχνει έλλειψη σεβασμού στον πολίτη που ζητάς να σε εμπιστευτεί με την ψήφο του.
Και πάνω από όλα είναι αλαζονεία την ώρα της μεγαλύτερης κρίσης να διχάζεις τους Έλληνες.
Δυστυχώς και σε αυτό έχουμε τη φωλιά μας λερωμένη…
Δεν μπορείς να λες ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι όταν εσύ τους προσέλαβες και εσύ οργάνωσες τη δουλειά τους.
Να κουνάς το δάχτυλο στους υπαλλήλους της ΕΡΤ όταν εσύ έτρεχες το μαγαζί 20 χρόνια.
Και δεν μπορείς να λες «όλοι μαζί τα φάγαμε» όταν εσύ έστρωνες το τραπέζι.

Και βέβαια έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης οι τραπεζίτες, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι, οι δικαστές, οι πολίτες που φοροδιαφεύγουν ή λαδώνουν αλλά είναι αλαζονεία να τους κατηγορείς όταν εσύ άφησες ανοιχτά τα παραθυράκια μέσα στα οποία λειτουργούν.
Αν θέλεις να αλλάξουν αυτοί, πρέπει πρώτα να δεχτείς τα λάθη σου και να αλλάξεις εσύ.
Αν δεν το κάνεις μην σου κάνει εντύπωση γιατί δεν έρχονται σε μας όταν φεύγουν από τη συγκυριακή επιλογή τους να πάνε στον Τσίπρα.

Αν λοιπόν θέλουμε μια Ανοιχτή Κοινωνία πρέπει να αλλάξουμε εμείς, ειδικά σε ένα και μόνο πράγμα:
Να δείξουμε εμείς εμπιστοσύνη στον πολίτη πριν του ζητήσουμε την εμπιστοσύνη του.
Μιλάω για βαθιά εμπιστοσύνη.
Την εμπιστοσύνη που δείξαμε όταν αναδείξαμε την τοπική αυτοδιοίκηση, τους συνεταιρισμούς, τον συνδικαλισμό.
Έτοιμοι να αποδεχθούμε και να διορθώσουμε τα όποια λάθη κάναμε εμείς αλλά και όσοι διαχειρίστηκαν αυτές τις πολιτικές στην Ελλάδα.
Να ανοίξουμε πρώτα την πόρτα του κλειστού, γραφειοκρατικού κόμματος και της παράταξης και μετά του κράτους σε όσους θέλουν να συμμετέχουν.
Και να ακούσουμε προσεκτικά τι λένε.
Πολύ προσεκτικά!
Να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι οι λίγοι γνωρίζουν καλύτερα από τους πολλούς.

Και εδώ επιτρέψτε μου μια παρένθεση.
Ξέρετε τι είναι χειρότερο από το να κερδίσει ο Τραμπ;
Να κερδίσει η Χίλαρυ και να μην ακούσει προσεκτικά την οργή των άλλων.
Ο επόμενος Τραμπ θα είναι πολύ πιο επικίνδυνος.
Να δείξουμε λοιπόν εμπιστοσύνη,
Να ανοίξουμε την πόρτα,
και να ακούσουμε προσεκτικά
και τότε όχι μόνο θα επιστρέψουμε στην κορυφή του πολιτικού συστήματος αλλά
η Ανοιχτή Κοινωνία δεν θα κινδυνεύει από τίποτα.
Διότι ο πιο ισχυρός σύμμαχος και υπερασπιστής της Ανοιχτής Κοινωνίας είναι ο πολίτης ο οποίος εμπνέεται να συμμετέχει.