Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

η κάθε μια και ο κάθε ένας από εμάς έχουμε εκφράσει με τον δικό μας τρόπο τον πόνο που νιώσαμε και τα συλλυπητήριά μας στις οικογένειες των αδικοχαμένων στα Τέμπη. Ελπίζω να τα εκφράσουμε και όλοι μαζί, ενωμένοι στο ψήφισμα που κυκλοφορεί. Από την πλευρά μας είμαστε έτοιμοι να κάνουμε καθετί που χρειάζεται για να μην γίνει ο πόνος των οικογενειών των θυμάτων πηγή πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ μας.

Πέραν όμως του ψηφίσματος που ζητάει να δοθούν απαντήσεις και να αποδοθεί δικαιοσύνη, αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο οφείλει να απαντήσει σε μια άλλη δύσκολη ερώτηση:
«Τι γίνεται από εδώ και πέρα;», «Τι σημαίνουν όλα αυτά για τον τρόπο που διοικείται η χώρα μας και τον τρόπο που ασκείται η εξουσία στην Ελλάδα, από τον μικρότερο Δήμο ως το Μαξίμου;».

Μπορεί το Δημοτικό Συμβούλιο να φέρει πολιτική ευθύνη για την πόλη των Αθηνών μονάχα, αλλά ως πολιτικό σώμα της πρώτης πόλης της Ελλάδας μπορεί να είναι ή μέρος της λύσης ή μέρος του προβλήματος. Για την ώρα είμαστε μέρος του προβλήματος.

Ξέρετε πολύ καλά ότι έχω τοποθετηθεί ξεκάθαρα κατά των επιλογών της Κυβέρνησης με το επιχείρημα ότι, αν μπορεί ο κ. Γεραπετρίτης σε μια εβδομάδα να λύσει το θέμα της ασφάλειας των σιδηροδρόμων και σε 9 μήνες το πρόβλημα του ΟΣΕ γενικότερα, τότε μια Κυβέρνηση που τρέχει τη χώρα τέσσερα χρόνια, θα έχει δυσκολία να πείσει ότι φταίει ο Σταθμάρχης, ο Μηχανοδηγός ή κάποιος Υπουργός που είχε την ευθύνη 5, 10, ή 20 χρόνια πριν. Εμμένω σε αυτή μου την τοποθέτηση.

Όμως, από όποια σκοπιά και αν δει κανείς το θέμα των Τεμπών, από όποια σκοπιά και αν προσπαθήσει να καταμερίσει ευθύνες στο σήμερα ή στο χθες, υπάρχουν παθογένειες στην πολιτική ζωή του τόπου που, είτε έρχονται από παλιά είτε είναι πρόσφατες, πρέπει να αλλάξουν τώρα! Όχι μόνο για να μην ξαναθρηνήσουμε θύματα. Αλλά διότι το αίσθημα αγωνίας και αδικίας, την αίσθηση εγκατάλειψης και απόγνωσης που νιώθει η Ελλάδα ολόκληρη σήμερα, νιώθει στην καθημερινότητά του κάθε πολίτης εκεί όπου το κράτος δε λειτουργεί. Εκεί που ταπεινώνεται από «ανευθυνοϋπεύθυνους», εκεί που νιώθει ικέτης για να γίνει σεβαστό το αναφαίρετο δικαίωμά του. Εκεί που κανένας δεν αναλαμβάνει με θάρρος την πολιτική ευθύνη και το κόστος να διορθώσει αυτά που δε λειτουργούν. Είτε έρχονται από παλιά, είτε είναι σημερινά, η ημερήσια διάταξη του Δήμου των Αθηναίων γεμίζει κάθε μήνα από τέτοιες περιπτώσεις.

Ο καλύτερος τρόπος να διορθώσει κανείς όσα δεν λειτουργούν σωστά, είναι να πάρει μαθήματα από εκεί που τα πράγματα λειτουργούν. Από εκεί που μπορούμε να είμαστε περήφανοι για τα αποτελέσματα που έχουμε πετύχει.

Προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα «Γιατί να συνεχίσω να είμαι μέρος ενός συστήματος που έχει αποτύχει τόσο οικτρά να προστατέψει τα παιδιά μας στα Τέμπη;», βρήκα κουράγιο στα πολλαπλά παραδείγματα που εμείς οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουμε κάνει σωστά τα τελευταία χρόνια στη δημόσια ζωή. Από μικρότερα παραδείγματα όπως η προστασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, μέχρι μεγάλα όπως είναι η εξωτερική και η αμυντική μας πολιτική, η ψηφιοποίηση του κράτους, ο τουρισμός.

Κοινά στοιχεία όλων των θετικών παραδειγμάτων που βρήκα είναι τρία: η συνεργασία, η συνέχεια και τα συστήματα ελέγχου. Συστήματα που διασφαλίζουν ότι η λειτουργία των υπηρεσιών δεν επαφίεται στη διάθεση και την ικανότητα του ενός ή του άλλου πολιτικού διαχειριστή, αλλά στη βαθιά και διαχρονική γνώση που συσσωρεύεται σε ένα κράτος που λειτουργεί. Συνεργασία, συνέχεια, συστήματα ελέγχου της εξουσίας. Γιατί δεν υπάρχουν αυτά τα τρία σε όλες τις λειτουργίες του κράτους; Απλά, διότι ως πολιτικοί μας αρέσει να παριστάνουμε τους θεούς. «Έχεις πρόβλημα; Θα στο λύσω εγώ!»

Η εξάρτηση που δημιουργεί ένα κράτος που δεν λειτουργεί σωστά από πολιτικούς που εξυπηρετούν πολίτες αντί να υπηρετούν την χώρα, είναι στην Ελλάδα, όχι μόνο συστημικό πρόβλημα, αλλά και απόλυτη πηγή εξάρτησης του πολίτη από το κόμμα, το πρόσωπο, ή την οικογένεια του πολιτικού. Και ενώ έχουμε κάνει βήματα για να σβήσουμε τέτοιες εξαρτήσεις, όπως το ΑΣΕΠ και η Διαύγεια, συνεχίζουμε να κρατάμε στα χέρια μας εξουσίες που θα έπρεπε να ανήκουν σε συστήματα που διασφαλίζουν την ελευθερία και ανεξαρτησία των πολιτών από κάθε πολιτικό συμφέρον. Σε συστήματα που ελέγχονται καθημερινά όσο χαμηλά ή όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Από το ποιος επιτρέπεται να παρακολουθεί ποιον και κάτω από ποιες συνθήκες μέχρι το πώς χρηματοδοτούμε πολιτιστικούς φορείς σε ένα Δήμο. Πρώτον, διότι η χαλάρωση στα μικρά σηματοδοτεί χαλάρωση παντού. Και δεύτερον, διότι τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα φαίνεται η σοβαρότητα του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι ώρα για κομματική αντιπαράθεση και δεν θα μπω σε βάθος στα δεκάδες παραδείγματα της ζωής του Δήμου των Αθηναίων που σας έχω παρακινήσει να βάλουμε συστήματα: από τη λειτουργία του Δημοτικού Συμβουλίου, μέχρι τις χρηματοδοτήσεις και τις θέσεις στάθμευσης.

Θα σας αφήσω όμως με ένα ερώτημα, που η κάθε μια και ο κάθε ένας από εμάς αξίζει να αναλογιστεί στο σπίτι, μακριά από τους αρμούς της εξουσίας και τα φώτα της δημοσιότητας:
Αξίζει η καθημερινή δόξα που σας δίνει η εξάρτηση του πολίτη, όταν την αντιπαραθέσει κανείς με τον πόνο που νιώθουμε όλοι σήμερα; Αξίζει να έχεις την δύναμη στα χέρια σου να εξυπηρετήσεις σε μια θέση έναν σταθμάρχη, που όλοι αναρωτιούνται πώς του εμπιστευτήκαμε τόσες ζωές, μπροστά στην κατηγορία, έστω και μέρος αυτής της κοινωνίας, ότι από αυτά τα χέρια στάζει το αίμα των παιδιών στα Τέμπη;
Για μένα, όχι. Δεν σας ζητώ να αλλάξουμε τις παθογένειες για να μας κάνω λιγότερο θεούς. Το κάνω για να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι. Ας το πάρουμε απόφαση πρώτα εμείς, η ελληνική κοινωνία απαιτεί το αυτονόητο.

Σας ευχαριστώ.