Αντίθετα από αυτό που πολλοί νομίζουν, και μιλάω συμβολικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου του 1981 στο Σύνταγμα, ούτε το όραμα του ΠΑΣΟΚ στις 18 Οκτώβρη, όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε για πρώτη φορά Κυβέρνηση. Για να φτάσουν εκεί και οι δυο, πέρασαν μια διαδικασία ωρίμανσης, όπου μυριάδες στελέχη έκαναν δουλειά βάσης σε πολιτικό, οργανωτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Τίποτα δεν τους χαρίστηκε σε αυτή την συγκλονιστική πορεία.

Αυτή η πορεία όμως, από το ‘74 ως το ‘81, χαίρει κατανόησης από όσους πιστεύουμε ακόμα στο ΠΑΣΟΚ, διότι τόσο το Κίνημα όσο και η ελληνική κοινωνία βρίσκονται πάλι σήμερα σε κοινή τροχιά. Μπορεί όμως το όραμα του ΠΑΣΟΚ από το 1981 να ακουμπήσει την Ελληνική κοινωνία σήμερα; Στο «Συμβόλαιο με το Λαό», ένα κείμενο που έχει πάρει ιστορικές διαστάσεις, προσδιορίζεται εναργέστατα το όραμα του Κινήματος. Σε αυτό, ο Ανδρέας Παπανδρέου όρισε τον Σοσιαλισμό στην Ελλάδα ως τον συνεχή αγώνα για την απελευθέρωση της Ελληνίδας και του Έλληνα, σε εθνικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο.

Απέναντι στην επιρροή της Αμερικανικής Πρεσβείας στην πολιτική ζωή του τόπου, ο Ανδρέας μίλησε για μια Ελλάδα «όπου οι αποφάσεις θα παίρνονται από τον ίδιο τον Λαό της, χωρίς ξένες εξαρτήσεις, επιρροές και επεμβάσεις». Απέναντι στη διχοτόμηση της Ελληνικής κοινωνίας μεταξύ αυτών που είχαν πρόσβαση στην εξουσία και αυτών που ένιωθαν ότι παλεύουν μόνοι τους, μίλησε για «μια κοινωνία δίκαιη, όπου θα σταματήσει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και η αποξένωσή του από το προϊόν του μόχθου του». Και απέναντι στον αποκλεισμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τους πόρους της δημιουργίας μίλησε για έναν άνθρωπο που ολοκληρώνεται πνευματικά και πολιτισμικά και αναπτύσσει δημιουργικά τις πρωτοβουλίες του μέσα σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία δίχως άγχος, χωρίς καταπίεση».

Σήμερα η εθνική μας ανεξαρτησία υπονομεύεται από το μέγεθος του χρέους μας και την αδυναμία να χτίσουμε μια οικονομία που βασίζεται στις δικές μας δυνάμεις. Σε κοινωνικό επίπεδο, στοιχειώδη δικαιώματα μας, όπως η ισότητα απέναντι στους νόμους και το κράτος και η απρόσκοπτη πρόσβασή μας σε κοινωνικά αγαθά όπως υγεία και παιδεία, που διασφαλίζουν δυνατότητες, καταπατώνται συχνά από θεσμικές και παραθεσμικές εξουσίες. Ενώ, σε ατομικό επίπεδο, οι δυνατότητες μας να κάνουμε πράξη τα όνειρα μας θεωρούνται πολυτέλεια. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων εξακολουθεί να νιώθει «στην απ’έξω», όπως το 1981. Όσο για την φράση «δίχως άγχος, χωρίς καταπίεση» είναι εντυπωσιακό ότι πριν από 45 χρόνια ο Ανδρέας προέβλεψε τις δύο μεγάλες μάστιγες της δικής μας εποχής και είχε το θάρρος να εντάξει τέτοιες έννοιες στο όραμα του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

Άρα το όραμα είναι διαχρονικό, όπως και διαχρονικός είναι ο αγώνας για την επίτευξη του. Για αυτό η παράγραφος κλείνει με την φράση «Το όραμα αυτό αλλά και η πορεία προς την εκπλήρωση του προσδιορίζουν την ιδεολογία και την φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ». Αυτή η πορεία, είναι τώρα δική μας πορεία. Αν θέλουμε όμως να αφήσουμε το στίγμα μας σε αυτή, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι, ούτε σε εμάς, θα χαριστεί τίποτα. Ότι θέλει καθημερινό αγώνα μυριάδων στελεχών σε πολιτικό, οργανωτικό και επικοινωνιακό επίπεδο για να αντιπαλέψουμε τα αποστήματα που σήμερα κρατούν την κοινωνία μας πίσω. Είναι ένας αγώνας συγκλονιστικός, αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά απαιτητικός.