Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Δεν επρόκειτο να ζητήσω το λόγο. Έτσι κι αλλιώς, είμαστε θετικοί στη δημιουργία του Κέντρου Διαχείρισης Εφοδιαστικής Αλυσίδας του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. Αλλά, τι να πω; Αυτή η Κυβέρνηση δεν μας αφήνει να αγιάσουμε.

Αλλά τι να πω; Αυτή η Κυβέρνηση δεν μας αφήνει να αγιάσουμε. Ούτε στα γενέθλια μας. Χρόνια πολλά και καλά στο Κίνημα, στις αρχές και τις αξίες του οποίες παραμένουν ζωντανές και στις οποίες εμείς παραμένουμε πιστοί στις οποίες θα παραμένουμε πάντα πιστοί. Κορυφαία εκ των οποίων είναι η αφοσίωση μας το δημόσιο συμφέρον.

Και εδώ είναι το πρόβλημα μας με το άρθρο … στη σύμβαση

Εκεί που η σύμβαση κυλάει ομαλά, να σου, η πρώτη δυσκολία. Θέλουν λέει να πάνε το Κέντρο στο χώρο της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Τους είπε κανείς για τη συζήτηση που γίνεται σήμερα στην Θεσσαλονίκη για το μέλλον της Έκθεσης; Από όλα τα μέρη στην Ελλάδα, αποφάσισαν να βάλουν το Κέντρο στο ένα μέρος που κανένας δεν ξέρει το μέλλον του.

Μάλιστα. Το προσπερνάω. Αν και από μόνο του, αυτό ακουμπάει στα όρια του αστείου. Και το προσπερνάω διότι αμέσως μετά τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο γελοία. Διότι για να πάει το Κέντρο στη ΔΕΘ η Κυβέρνηση θα πληρώσει 7 εκατομμύρια δικά μας χρήματα. Πού; Στο Υπερταμείο.

Δηλαδή το δημόσιο θα δώσει 7 εκατομμύρια δικά μας χρήματα σε άλλον φορέα του δημοσίου. Όχι σε όποιον και όποιον. Στον φορέα που δημιουργήθηκε για να δίνει εκείνος χρήματα στο Ελληνικό δημόσιο.

Δηλαδή, πρέπει να πληρώσουμε για κάτι που μας ανήκει σε κάποιον που του δώσαμε αυτό που μας ανήκει για να μας δίνει χρήματα αξιοποιώντας αυτό που του δώσαμε. Καταπληκτικό; Αντιλαμβάνεστε την παράνοια του θέματος;

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη, ότι όλη η σύλληψη του Υπερταμείου ήταν από την αρχή προβληματική; Αντί το Υπερταμείο να μας δίνει χρήματα από την διαχείριση αυτού που του δώσαμε, ή έστω να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον με αυτό που του δώσαμε, του δίνουμε εμείς χρήματα για να αξιοποιήσουμε αυτό που μας ανήκει.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Δεν υπήρχε, ούτε υπάρχει σήμερα κανένας λόγος να συνεχίσει το Υπερταμείο να λειτουργεί όπως λειτουργεί. Ήταν λάθος στη σύλληψή του. Δημιουργήθηκε υπό πίεση. Χωρίς κανένα στρατηγικό σχεδιασμό. Με μόνο σκοπό να εγγυάται το ελληνικό χρέος.

Με περιουσία, στις καλές του εποχές, σημαντικά υποδεέστερη των δανείων μας. Μάζεψε στην κατοχή του όλα τα ακίνητα χωρίς αξιολόγηση. Χωρίς καν να ξέρει ποια είναι, πού είναι και πώς να αξιοποιηθούν καλύτερα για το δημόσιο συμφέρον.

Και πέρσι (μετά από 8 χρόνια λειτουργίας) έκανε διαγωνισμό για συμβούλους. Όχι για να αξιοποιήσουν, αλλά για να βρουν τα ακίνητα που του δώσαμε. Αδυνατεί να κάνει τα στοιχειώδη.

Υπάρχει άλλος δρόμος; Ναι. Μιλάω διότι γνωρίζω. Ως πολιτικός υπεύθυνος της Εταιρίας Τουριστικών Ακινήτων, πέρασα με ένα νόμο, το ένα τέταρτο της περιουσίας της στις τοπικές κοινωνίες.

Γιατί; Διότι δεν είχαμε τα μέσα να συντηρήσουμε, πόσο μάλλον να αξιοποιήσουμε ακίνητα που ήταν μάνα εξ ουρανού για αυτές. Και σε έξι μήνες είχαν αξιοποιηθεί περιουσιακά στοιχεία που το κεντρικό κράτος δεν είχε αξιοποιήσει για δεκαετίες.

Τα περισσότερα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας δεν θα έπρεπε να βρίσκονται ποτέ υπό την κεντρική διοίκηση. Σε καμία χώρα της Ευρώπης τέτοια ακίνητα, ακόμα και τα λιμάνια για παράδειγμα, δεν ανήκουν στο κεντρικό κράτος. Αλλά εδώ τα κρατάει το κεντρικό κράτος για να κάνει ρουσφέτια.

Και τώρα τα δώσαμε σε ένα φορέα για να κάνει εκείνος τα ρουσφέτια. Και τον πληρώνουμε για κάτι που μας ανήκει. Οι όποιοι λόγοι ύπαρξης του Υπερταμείου το 2016 έχουν εξαντληθεί. Τα μεγάλα φιλέτα ιδιωτικοποιήθηκαν. Και τώρα μένουν σχετικά μικρά κομμάτια της δημόσιας περιουσίας που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από το κράτος ή τις τοπικές κοινωνίες:

Για να αλλάξει, για παράδειγμα, το παραγωγικό μοντέλο. Για να ενισχύσουμε τα άδεια ταμεία των τοπικών κοινωνιών. Ή ακόμα, για να φιλοξενήσουμε φορείς που ψάχνουν στέγη. Όπως το κέντρο που νομοθετούμε σήμερα. Δηλαδή προς όφελος της κοινωνίας.

Η πραγματικότητα είναι, ότι το Υπερταμείο απέδωσε όσα θα μπορούσαν να επιτευχθούν από μια στοιχειωδώς σοβαρή κυβερνητική πολιτική. Τίποτα περισσότερο. Αντί να αξιοποιεί, εκποιεί την δική μας περιουσία, ακόμα και εκεί που την χρειαζόμαστε. Δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε ουσιαστικό μέρος των δανείων της χώρας. Και σήμερα δεσμεύει τη χώρα για 89 ακόμη χρόνια ενώ έχει ουσιαστικά παύσει ο λόγος ύπαρξής του.

Αυτό είναι θεσμικά απαράδεκτο. Κυρίως, είναι και ηθικά αδιανόητο, απέναντι στις νέες γενιές. Γι’ αυτό και η δική μας θέση είναι ξεκάθαρη: Η ανάγκη επανεξέτασης του θεσμικού ρόλου του Υπερταμείου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Το Υπερταμείο πρέπει να αλλάξει ριζικά σε σχέση με την τωρινή μορφή του. Και στη θέση του να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο Ταμείο Εθνικού πλούτου, που μπορεί να συμβάλει στο να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας μεταφέροντας περιουσία εκεί που μετράει: στις τοπικές κοινωνίες και στους φορείς που ξέρουν και μπορούν να την αξιοποιήσουν.

Μέχρι τότε θα επαναλαμβάνουμε αυτό που λέμε και που τόσο πολύ σας ενοχλεί: «Κλείστε τώρα το Υπερταμείο!»