Για την πρωτοβουλία-κάλεσμα Γερουλάνου για κοινό μέτωπο απέναντι στα ναρκωτικά

Το θέμα των ναρκωτικών είναι ίσως το πιο σημαντικό θέμα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην πόλη και το λέω αυτό διότι δεν υπάρχει κανένας μα κανένας συντονισμός των φορέων που εργάζονται σε αυτό το θέμα. Ακόμα αντιμετωπίζουμε τους τοξικοεξαρτημένους ως παραβάτες. Ακόμα οι φορείς που εμπλέκονται, είτε είναι του δημοσίου, είτε είναι μη κυβερνητικές οργανώσεις, δεν συντονίζονται μεταξύ τους για να πετύχουν ένα συγκεκριμένο στόχο.

Τι πρέπει να κάνουμε; Ο πρώτος στόχος που πρέπει να θέσουμε και να τον αποδεχτούμε όλοι είναι η λεγόμενη μείωση βλάβης. Η μείωση ατομικής βλάβης και η μείωση συλλογικής βλάβης. Ατομική για τον τοξικοεξαρτημένο, τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουμε ως ασθενή και όχι ως παραβάτη, και  κοινωνική  βλάβη όσον αφορά τις γειτονιές μας.

Αυτό που είχα δει από την αρχή είναι ότι υπήρχε μια σύμπλευση των συνυποψηφίων – ο κ. Σοφιανός διαφωνεί και δικαίωμά του – για το θέμα των χώρων ελεγχόμενης χρήσης. Γι’ αυτούς τους χώρους έχουμε τοποθετηθεί όλοι, έχουμε τοποθετηθεί θετικά και ξεκίνησα με πρωτοβουλία για να συντονίσουμε τη δράση των υποψηφίων, τόσο μεταξύ μας για την επόμενη μέρα, αλλά και ως προς την πίεση που πρέπει να ασκήσουμε στην κυβέρνηση για να αλλάξουν ορισμένα πράγματα και να έχουμε σύγχρονα εργαλεία αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου.

Προς τιμήν του ο κ. Ηλιόπουλος είπε ναι, ο κ. Μπακογιάννης είπε όχι.

Αυτό που συνέβη από τότε είναι ότι η κυβέρνηση πέρασε ένα νομοσχέδιο για τους χώρους ελεγχόμενης χρήσης που το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό. Έχει κάνει όμως δυο τεράστια λάθη. Το πρώτο είναι ότι δεν δίνει στον δήμο το δικαίωμα να κάνει χώρους ελεγχόμενης χρήσης και αυτό το λέω διότι ο δήμος θα μπορούσε να κάνει και κινούμενους χώρους ελεγχόμενης χρήσης που δεν δεσμεύονται σε μια πιάτσα, αλλά μπορούν να είναι κινούμενοι. Και το δεύτερο είναι ότι διατηρεί ακόμα μητρώο για τους τοξικοεξαρτημένους. Γιατί είναι κακό αυτό; Εμείς πιστεύουμε ότι μια κάρτα υγείας είναι αρκετή για να καταγράψει το πρόβλημα και ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ανθρώπους ως ασθενείς και όχι ως παραβάτες. Το μητρώο είναι ένα κατάλοιπο παλιών νοοτροπιών. Νοοτροπιών που διαχρονικά έχει η κεντρική διοίκηση απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους. Μια αντίληψη που δεν αφήνει την κεντρική διοίκηση να αγκαλιάσει αυτό τον κόσμο με την αγάπη και το νοιάξιμο που χρειάζονται. Αυτά πρέπει να τελειώνουν. Πρέπει οι δήμοι να έχουν το δικαίωμα να κάνουν χώρους ελεγχόμενης χρήσης, να χρησιμοποιούν σύγχρονα εργαλεία και πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία έτσι ώστε οι ασθενείς αυτοί να έχουν τη θαλπωρή που θα έπρεπε να τους δίνει η πολιτεία.

Άκουσα με προσοχή τον κ. Σοφιανό για τα θέματα των χώρων ελεγχόμενης χρήσης, απλά θέλω να πω το εξής: λειτούργησε ένας χώρος ελεγχόμενης χρήσης στην Αθήνα για εννιά μήνες. Σε αυτό το χώρο ελεγχόμενης χρήσης έσωζαν μια ζωή κάθε τρεις μέρες. Μια ζωή κάθε τρεις μέρες! Αν αυτό δεν είναι αποτελεσματικό, αν θεωρούμε ότι τέτοια εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας δεν θα τα χρησιμοποιήσουμε για κάποιους ιδεοληπτικούς λόγους, εγώ δεν το καταλαβαίνω. Αν εκείνη την εποχή σώθηκαν 100 ζωές, φανταστείτε τι μπορούμε να κάνουμε από εδώ και πέρα. Και δεν υπάρχει λόγος να δαιμονοποιούμε τίποτε, ας δούμε πρώτα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας.

Ο κ. Μπακογιάννης μου είπε ότι έστειλα αυτή την επιστολή για επικοινωνιακούς λόγους. Το βρίσκω αστείο, διότι δεν νομίζω ότι μπορεί να αστειεύεται κανείς με το θέμα των ναρκωτικών, αλλά ας πούμε για ένα λεπτό ότι το έκανα γι’ αυτό. Η διαφορά μας είναι η εξής κ. Μπακογιάννη: ακόμη κι αν ήταν για επικοινωνιακούς λόγους, ακόμη κι αν μου στέλνατε επιστολή για επικοινωνιακούς λόγους, για κάτι που θα αφορούσε την πόλη μας και πώς μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη, εγώ θα την αποδεχόμουν. Διότι αυτό πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τώρα. Δεν με νοιάζει ποιο είναι το κίνητρο του άλλου, με νοιάζει ότι από αυτό μπορούμε να συνεργαστούμε, να συντονίσουμε τη δράση μας, να φέρουμε αποτελέσματα και αυτό είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Το ίδιο έγινε και με τους κατοίκους των Εξαρχείων που έγραψαν μια επιστολή στον Πρωθυπουργό. Πραγματικά μας νοιάζουν τα κίνητρά τους ή το γεγονός ότι είναι μια ευκαιρία να δράσουμε για το θέμα των Εξαρχείων;

Βασικό στοιχείο της επόμενης μέρας στο Δήμο θα είναι η δυνατότητά μας να συνεργαζόμαστε. Η απλή αναλογική το θέτει ως προϋπόθεση να σταματήσουν πια οι συναλλαγές που υπήρχαν και να ξεκινήσουν οι συνεργασίες.  Συνεργασίες με το να αποκαλούμε ο ένας τον άλλον ψεύτη, δεν βγαίνουν. Εγώ θα καταθέσω και τις δυο επιστολές και κρίνετε εσείς εν πάση περιπτώσει ποιος λέει την αλήθεια και ποιος όχι.

Για την Ανακύκλωση

Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα πριν ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου ήταν να δω όλα τα σημεία στα οποία ο Δήμος έρχεται σε επαφή με  τον δημότη και ένα από τα πράγματα που έκανα ήταν να πάω με ένα απορριμματοφόρο να δω και την εμπειρία και των εργαζομένων αλλά και το τι αντιμετωπίζουμε στην πόλη.

Μας ειδοποίησαν όσο ήμουν μέσα, ότι πρέπει να περάσουμε από την Τράπεζα της Ελλάδος. Στην Τράπεζα της Ελλάδος μάζεψαν 14 κάδους σκουπίδια, εκ των οποίων οι 12 ήταν χαρτί και οι 12 αυτοί κάδοι με χαρτί πήγαν κατ’ ευθείαν στη χωματερή.

Πώς να πείσω εγώ την κόρη μου να κάνει ανακύκλωση όταν ξέρω πάρα πολύ καλά ότι όσους μπλε κάδους και να βάλουμε, το 85% και παραπάνω των σκουπιδιών μας καταλήγουν στην χωματερή; Δεν υπάρχει υποδομή. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, βάζουμε μπλε κάδους και δεν τους χρησιμοποιούμε.

Υπάρχουν όμως τρόποι με τους οποίους μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Τώρα θα μπουν κάδοι για τα βιοαπόβλητα, είναι πολύ σημαντικό και δεν πρέπει να χαθεί αυτή η ευκαιρία. Και πρέπει να μπουν εκεί  που υπάρχουν τα πολλά σκουπίδια, δηλαδή σε λαϊκές, ξενοδοχεία, εστιατόρια. Με την ίδια λογική, να πάμε να πάρουμε το χαρτί από τις δημόσιες Υπηρεσίες που σήμερα δεν ανακυκλώνουν.

Έχω πει και το ξαναλέω:  δεν θα ζητήσω ποτέ από δημότη να κάνει κάτι, το οποίο δεν κάνει ο ίδιος ο Δήμος πρώτος και δεν κάνουν οι δημόσιες Υπηρεσίες. Δεν έχει νόημα. Σήμερα έχουμε δημότες που πληρώνουν δημοτικά τέλη και δημόσιες Υπηρεσίες που δεν πληρώνουν δημοτικά τέλη. Έχουμε δημότες που ανακυκλώνουν και δημόσιες Υπηρεσίες που δεν ανακυκλώνουν.

Ο Δήμος πρώτος. Αλλά και οι δημόσιες Υπηρεσίες πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα σε αυτό γιατί αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα να συζητάμε.

Τρίτον, είναι τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας. Ξέρετε, ακούω για ιδιωτικοποίηση αλλά μου ακούγεται λίγο σαν τον στρατηγό που παραδόθηκε πριν δώσει τη μάχη. Σήμερα έχουμε προσωπικό στον Δήμο Αθηναίων που πρέπει να κάνει τη δουλειά του για τα σκουπίδια. Για να την κάνει, πρέπει να έχει εργαλεία. Θέλω να δείτε πώς βγαίνει να σκουπίσει το δρόμο ένας υπάλληλος στη Βιέννη και με τι εργαλεία βγαίνει να σκουπίσει το δρόμο ένας υπάλληλος στην Ελλάδα. Η διαφορά εξηγεί το αποτέλεσμα της δουλειάς του καθενός. Δεν έχει να κάνει με το αν είναι καλύτεροι ή χειρότεροι οι δημόσιοι υπάλληλοι από τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, έχει να κάνει σε αυτή τη φάση με το ότι τα εργαλεία που χρειαζόμαστε δεν τα έχουμε.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά απαξιώνουμε και τους εργαζόμενους που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το πράγμα. Θα σας θυμίσω ένα πράγμα: στην Αθήνα καταντήσαμε να μαζεύουμε από 13.000 σημεία αποκομιδής τα σκουπίδια με 20 απορριμματοφόρα. Γι’ αυτό θέλετε να μου πείτε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι; Αυτό είναι το πρόβλημά μας; Ή θεωρούμε ότι ένας ιδιώτης με 20 απορριμματοφόρα μπορεί να κάνει τη δουλειά καλύτερα; Αυτά είναι τρελά πράγματα.

Το πιο σημαντικό πράγμα όταν πας να αναλάβεις ένα φορέα, είναι να αξιοποιήσεις τα εργαλεία που έχεις στη διάθεσή σου στο φουλ και αυτό το κάναμε και στη Λυρική Σκηνή όταν ήμουν στο Υπουργείο και στο Υπουργείο το ίδιο και στον ΕΟΤ. Και αν δείτε, ακόμη και την εποχή της κρίσης όλοι αυτοί οι φορείς λειτουργούσαν πάρα πολύ καλύτερα. Παράδειγμα η ΕΡΤ, στους έξι μήνες που ήμουν Υπουργός, έγινε πλεονασματική. Γιατί; Διότι βγάλαμε από πάνω όλο το περιττό κόστος. Τι έγινε αργότερα; Ξανάρχισε ο κόσμος να πολεμάει την ΕΡΤ. Μετά την έκλεισαν την ΕΡΤ και στο τέλος τι έγινε; Άνοιξαν δύο ΕΡΤ και τώρα πληρώνουμε ως φορολογούμενοι δύο. Και εγώ λέω το εξής: μπορούμε να σοβαρευτούμε λίγο και οι άνθρωποι τους οποίους ψηφίζουμε να μπαίνουν εκεί και να κάνουν τη δουλειά τους και όχι να αγωνιούν για το αν θα υπογράφουν συμβόλαια με τους ιδιώτες; Μπορούμε να εξασφαλίσουμε ότι τα εργαλεία που έχουμε και έχουμε αποκτήσει με τα δικά μας χρήματα, των Ελλήνων φορολογουμένων, θα τα αξιοποιήσουμε; Πρέπει να κριθούμε από τη δυνατότητά μας να λειτουργούμε τέτοιους φορείς.

Για το μαύρο χρήμα πίσω από το οργανωμένο έγκλημα

Ο ελέφαντας μες στο δωμάτιο είναι το οργανωμένο έγκλημα. Αυτή τη στιγμή στην πόλη κινείται και προστατεύεται από ανθρώπους που κερδίζουν λεφτά από αυτό.

Τα ναρκωτικά, τα όπλα, το εμπόριο λευκής σαρκός, είναι αυτή τη στιγμή οργανωμένο έγκλημα, το οποίο κινείται στις γειτονιές μας και για το οποίο κανένας από τις πολιτικές παρατάξεις δεν έχει δώσει μάχη, μια πραγματική μάχη απέναντί του. Πώς το παλεύεις το οργανωμένο έγκλημα: Πουθενά δεν έχει καταπολεμηθεί το οργανωμένο έγκλημα εάν δε βγει από μέσα το μαύρο χρήμα. Πώς; Αυτή τη στιγμή  ο πιο ισχυρός θεσμός στην ελληνική κοινωνία, είναι ο Οικονομικός Εισαγγελέας, που μπορεί να κλείσει οποιονδήποτε λογαριασμό και σήμερα κάθεται και ασχολείται με το ποιος πλήρωσε ή δεν πλήρωσε ΦΠΑ. Αν δε χτυπήσεις το μαύρο χρήμα, θα στέλνεις Αστυνομικούς μέσα να κάνουν περιπολίες, θα τους στέλνεις μέσα με πολύ λιγότερα εργαλεία από αυτά που έχουν οι άνθρώπους που θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν. Άρα, δε μπορείς να κάνεις αυτό αν δε χτυπήσεις την πραγματική πηγή του προβλήματος. Γίνεται αυτό; Και βέβαια γίνεται. Τα ίδια άκουγα εγώ παλιά για το ποδόσφαιρο, ότι δε μπορείς να τα βάλεις με τη μαφία του ποδοσφαίρου κτλ. Λοιπόν, τα βάλαμε, πήγαν άνθρωποι φυλακή, υποβιβάστηκαν ομάδες και τι κάναμε: Το εξής πολύ απλό που δεν είχε κάνει κανένας άλλος μέχρι τώρα: αφαιρέσαμε τα χρήματα του ΟΠΑΠ, που έδινε ο ΟΠΑΠ στις ομάδες, από τους προϋπολογισμούς των ομάδων. Αυτούς τους ανθρώπους τους κάναμε μάγκες με δικά μας χρήματα και μετά μας πουλούσαν και μούρη από πάνω.

Αυτού του είδους η πολιτική αλλαγή  είναι που χρειάζεται αυτός  ο τόπος. Ανθρώπους που έχουν τα κότσια να τα βάλουν  κατ’ αρχάς με το έγκλημα το οποίο έχουμε μπροστά μας. Προφανώς κοινές περιπολίες και συντονισμός μεταξύ Αστυνομίας και Δημοτικής Αστυνομίας, αυτό είναι το προφανές. Το γεγονός όμως ότι δεν υπάρχει σήμερα ξέρετε γιατί είναι; Διότι αποφάσισαν να καταργήσουν τη Δημοτική Αστυνομία. Η Νέα Δημοκρατία το αποφάσισε μια μέρα και την κατήργησε. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που τη δημιουργήσαμε, χωρίς να ξέρουμε γιατί.

Αλλά δε γίνεται έτσι. αν θέλουμε να φτιάξουμε θεσμούς, πρέπει να φτιάξουμε θεσμούς  οι οποίοι αντέχουν, τους οποίους συνέχεια τους κάνουμε και προοδεύουν, δεν τους καταργούμε κάθε φορά που έχουμε μια δυσκολία και τους συντονίζουμε με τους άλλους θεσμούς  που έχουμε στα χέρια μας. Επίσης, πουθενά δε χτυπήθηκε η εγκληματικότητα χωρίς Συμβούλια Γειτονιάς. Ακόμη και ο Τζουλιάνι που λένε ότι καθάρισε τη Νέα Υόρκη, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να φτιάξει κοινότητες σε κάθε γειτονιά. Εκεί οι γείτονες μαζεύονταν για να θέσουν προτεραιότητες. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που έχουμε σήμερα στην Αθήνα, είναι ότι ο Δήμος και εμείς οι δημότες έχουμε άλλες προτεραιότητες.  Κι αυτό δε φαίνεται πουθενά περισσότερο απ’ ό,τι στην καθαριότητα.

Λέει ο Δήμος: «Εγώ καθαριότητα εννοώ την αποκομιδή». Εμείς οι Αθηναίοι τι λέμε: Καθαριότητα είναι η αποκομιδή αλλά είναι και η εγκατάλειψη της γειτονιάς μας, είναι το πράσινο, που αυτή τη στιγμή είναι ξεριζωμένο και βλέπουμε τα παρκάκια μας σε κατάσταση δραματική, είναι οι παράνομες αφισοκολλήσεις, είναι ότι οι δημόσιοι χώροι χρησιμοποιούνται σαν δημόσιες τουαλέτες. Είναι πολύ  σημαντικό, εάν θέλουμε να υπάρχει ασφάλεια, να έχουμε γειτονιές που λειτουργούν σωστά. Και για να το κάνουμε αυτό, χρειάζεται να συμμετέχουμε κι εμείς.

Για τη χρήση καμερών ασφαλείας

Σίγουρα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ποτέ καμία κάμερα χωρίς ασφαλιστικές δικλείδες και αυτό συμπεριλαμβάνει και τα μαγαζιά που προστατεύονται μόνα τους, τις Τράπεζες, τις κάμερες που χρησιμοποιούνται ήδη για την εξιχνίαση εγκλημάτων. Όμως, ένα λεπτό, ζούμε σε μια εποχή που τείνουμε για λόγους πρακτικούς, να τα ισοπεδώσουμε όλα.

Η προστασία των προσωπικών δεδομένων δεν είναι αστείο πράγμα, είναι ένα πάρα πολύ  σοβαρό πράγμα. Και δεν είναι σοβαρό μόνο τώρα, είναι σοβαρό για την εποχή που έρχεται. Έχουμε φτάσει σ’ ένα  σημείο, που η προστασία των προσωπικών δεδομένων έχει εξαθλιωθεί. Και αυτό αφορά τη γενιά που έρχεται, περισσότερο από οποιαδήποτε γενιά πριν. Ο λόγος για τον οποίο δεν είμαστε όπως στο Τελ Αβίβ που σε κάθε γωνία υπάρχει μια κάμερα, είναι διότι αγαπάμε τις κοινωνίες που είναι ελεύθερες, στις οποίες νιώθουμε ελεύθεροι, στις οποίες νιώθουμε ότι δε μας παρακολουθεί συνέχεια κάποιος και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το προστατεύσουμε με κάθε τρόπο.

Αυτό  προφανώς δε σημαίνει ότι δε χρησιμοποιούμε όλα τα εργαλεία που έχουμε στη διάθεσή μας, προφανώς κοιτάμε τα εργαλεία που δε φέρνουν τους κινδύνους που φέρουν οι παλιές κάμερες και αυτό που πρέπει να βεβαιώσουμε, το οποίο είναι το πιο δύσκολο πράγμα στην Ελλάδα, είναι ότι οι θεσμοί που παρακολουθούν αυτά τα εργαλεία, θα λειτουργούν σωστά.

Ξέρετε γιατί δεν εμπιστευόμαστε τις κάμερες; Διότι δεν εμπιστευόμαστε τους θεσμούς που ουσιαστικά τις χρησιμοποιούν. Έχουμε  δει  ξανά και ξανά, θεσμούς της ελληνικής κοινωνίας να διαβρώνονται. Γιατί πιστεύουμε σ’ ένα  πάρα πολύ σκληρό σύστημα εκπαίδευσης; Διότι κανείς δεν εμπιστεύεται ότι αν το ανοίξουμε, δε θα μπαίνουν στα Πανεπιστήμια τα ρουσφέτια και θα μπαίνουν οι καλύτεροι φοιτητές.

Είναι σωστό αυτό; Προφανώς δεν είναι, αλλά πρέπει πρώτα να φτιάξουμε τους θεσμούς που προστατεύουν εμάς, και μετά να συζητάμε για το ποια εργαλεία θα χρησιμοποιήσουμε για κάθε ζήτημα. Εξαιρετικά σημαντικό, χάριν των πρακτικών λύσεων, να μην ισοπεδώνουμε αυτά που μας κάνουν  ελεύθερους ανθρώπους. Η ισορροπία δεν είναι  η παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, διότι έτσι ακριβώς, με, ακριβώς αυτή τη λογική, θυσιάζουμε τις ελευθερίες μας. Πάντα, επειδή το κράτος δε λειτουργεί σωστά, λέμε, αφού δε λειτουργεί το κράτος να θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας. Είναι λάθος.

Αυτή τη στιγμή, ξέρουμε ότι τα πράγματα μπορούν να λειτουργούν στην Ελλάδα καλύτερα. Και όμως γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δε λειτουργούν καλά, διότι όλη την εξουσία την έχουν δέκα νοματαίοι στα χέρια τους. Διότι το κεντρικό πολιτικό σύστημα είναι αυτό που διαχειρίζεται όλη την εξουσία στην Ελλάδα.  Γιατί; Διότι έτσι έχει σχεδιαστεί το ελληνικό κράτος. Η λύση είναι η αποσυγκέντρωση αυτής της εξουσίας. Να πάει η εξουσία δηλαδή εκεί που εμείς μπορούμε να έχουμε λέγειν και εκεί που λογοδοτεί σ’ εμάς. Γιατί έχουν κρατήσει όλη την εξουσία στα χέρια τους; Διότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι λογοδοτούν μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Και όχι για κάθε θέμα που διαχειρίζονται, αλλά όλα μαζί. Λοιπόν, εάν θέλουμε να έχουμε σοβαρούς  θεσμούς που θα τους εμπιστευόμαστε, πρέπει πρώτα απ’ όλα να τους φέρουμε κοντά σ’ εμάς και τότε να συζητήσουμε για άλλα εργαλεία.

Για τη Χρυσή Αυγή

Υπάρχει μια μάχη που πρέπει να δώσουμε στο δρόμο, διότι υπάρχουν άνθρωποι που ψηφίζουν τη Χρυσή Αυγή επειδή νιώθουν απελπισία, νιώθουν ότι το πολιτικό σύστημα είναι μακριά τους και οφείλουμε να είμαστε στο δρόμο όλοι μας για να πείσουμε ότι δεν θα κάνουμε τις συζητήσεις μόνο μέσα από τα κανάλια, αλλά εκεί που πραγματικά χτυπάει η καρδιά της πόλης.

Για την κοινωνική ένταξη των προσφύγων

Κομβικό σημείο στην ένταξη είναι τα σχολεία. Όχι μόνο επειδή ξέρουμε ότι η ένταξη δεν γίνεται αν οι μετανάστες δεν μάθουν τη γλώσσα της χώρας στην οποία φιλοξενούνται, αλλά και επειδή εκεί υπάρχει μια από τις πιο ευαίσθητες ομάδες μέσα στην κοινωνία μας που είναι οι νέοι γονείς οι οποίοι πρέπει να είναι καλά ενημερωμένοι για το τι συμβαίνει, τι κάνει η πόλη και ποιες είναι οι προοπτικές μπροστά μας.

Το προσφυγικό δε θα λυθεί αύριο ούτε θα εξαφανιστεί αύριο. Το να θεωρούμε ότι με αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας, με τη ανισότητα του πλούτου που υπάρχει, ότι κάποια στιγμή θα πούμε πως το θέμα της  μετανάστευσης τελείωσε, είναι λάθος, ή το προσφυγικό, όταν συμβαίνουν αυτά τα οποία συμβαίνουν σε χώρες όπως είναι η Συρία.

Άρα η κοινωνία μας πρέπει να είναι κατ’ αρχάς προετοιμασμένη ν’ αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα και ο καλύτερος τρόπος είναι, η γλώσσα από τη μια μεριά κι από την άλλη μια κοινωνία ενημερωμένη η οποία ξέρει τις επιλογές της και ξέρει πώς να προχωρήσει.

Το δεύτερο το οποίο θεωρώ πάρα πολύ  σημαντικό, είναι το θέμα της  ασφάλειας. Όσο δεν υπάρχει ασφάλεια στην  πόλη, τείνουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον. Λέμε, πρέπει να προστατευθούν οι Έλληνες από τους μετανάστες, οι μετανάστες από τους ακροδεξιούς κτλ. Πρέπει να καταλάβουμε ότι η ασφάλεια δεν είναι ο ένας απέναντι στον άλλον, δεν αφορά τον έναν απέναντι στον άλλον, αφορά όλους μας μαζί απέναντι σε συμπεριφορές.

Η ανοχή μας σε συμπεριφορές, είτε είναι από τους μεν είτε είναι από τους δε, πρέπει να είναι μηδενική, διότι αυτό είναι που δηλητηριάζει την κοινωνία. Προφανώς η στέγαση, είναι πάρα πολύ σημαντικό να συνεχίσουν τα προγράμματα στέγασης και είναι πάρα πολύ σημαντικό να  υπάρχει συντονισμός μεταξύ των φορέων.

Να πούμε όμως το εξής: Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ως Έλληνες ότι δε μπορούμε να ζητάμε μόνο την αλληλεγγύη από την Ευρώπη. Ακούμε συνέχεια την κυβέρνηση να λέει ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι πιο αλληλέγγυα απέναντι στην Ελλάδα. Σωστά. Πρέπει όμως και η υπόλοιπη Ελλάδα να είναι πιο αλληλέγγυα απέναντι στην Αθήνα. Η Αθήνα κουβαλάει την ευθύνη, μια τεράστια ευθύνη ένταξης μεταναστών, δυσανάλογη σ’ αυτό που θα έπρεπε, και είναι πολύ σημαντικό  να καταλάβουμε ότι όσο περισσότερο η κοινωνία μας  σε όλο της το εύρος φιλοξενεί μετανάστες, τόσο λιγότερη είναι η επιβάρυνση της ευθύνης μιας συγκεκριμένης περιοχής. Κι εκεί τα παραδείγματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν να μας βοηθήσουν πολύ.

Όμως να πω και κάτι τελευταίο: Επειδή η ερώτηση ήταν ακριβώς για το πώς διασφαλίζουμε τη διαφάνεια, θα σας πω πώς το κάναμε στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού. Όταν ανέλαβα το Υπουργείο, το σκίαζε μια άσχημη κατάσταση. Το Υπουργείο Πολιτισμού ήταν σε πάρα πολύ κακή κατάσταση διότι η διαφθορά ήταν παντού. Περνούσε ο καθένας κι έπαιρνε λεφτά από το Υπουργείο σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

Τι  κάναμε: Φτιάξαμε το Μητρώο Επιχορηγούμενων Φορέων. Το Μητρώο Επιχορηγούμενων Φορέων ζητούσε πρώτα να πεις τι φορέας είσαι, τι κάνεις, είσαι θέατρο, είσαι κινηματογραφιστής, και δεύτερον, να κάνεις αίτηση για τα χρήματα που θα σου έδινε το Υπουργείο. Και όλα αυτά  στο διαδίκτυο, έτσι ώστε να μπορεί να κριθεί κάθε Οργανισμός και κάθε απόφαση του Υπουργού.

Ένα τόσο απλό εργαλείο μπορεί να λειτουργήσει και εδώ. Και αυτό  που πρέπει ν’  αρχίσουμε να σκεφτόμαστε είναι το εξής: Θα πάμε τον Δήμο μπροστά με νέα εργαλεία, με μια άλλη διάθεση διαφάνειας και με μια άλλη νοοτροπία ή θα γυρίσουμε πίσω στις πρακτικές του παρελθόντος που χρεοκόπησαν τον Δήμο, με τέτοιου είδους ρουσφετολογικές αντιλήψεις και οδήγησαν τον Δήμο στη χρεοκοπία όταν ανέλαβε η προηγούμενη διοίκηση;

Μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ ολόκληρο το debate των υποψηφίων για τον Δήμο Αθηναίων.