Αν ήμουν ο Μπόρις Τζόνσον η απάντησή μου στον κ. Μητσοτάκη θα ήταν απλή:«Εγώ να στα δανείσω. Εσύ μπορείς να μου τα επιστρέψεις;» Υπάρχει Έλληνας πολιτικός που θα επιβίωνε έστω και μια μέρα αν οι Έλληνες έβλεπαν τα Γλυπτά του Παρθενώνα να φεύγουν από την Ελλάδα δεύτερη φορά; Το θέμα των Γλυπτών ακουμπάει το θυμικό μας και την ιστορία μας, διότι είναι ένα σύμβολο της ταυτότητάς μας.

Για τον ίδιο λόγο οι Έλληνες πολιτικοί επιμένουν να τρώνε τα μούτρα τους πάνω στο θέμα. Από την εποχή της Μελίνας δεν υπάρχει πρωθυπουργός ή υπουργός Πολιτισμού που να μην δελεάζεται από την προοπτική της επιστροφής των Γλυπτών, όσο μικρή και αν είναι, διότι είναι θέμα «πιασάρικο». Δηλαδή, φαινομενικά χωρίς κόστος, μπορείς να εισπράξεις μερικούς ψηφοθηρικούς πόντους κραυγάζοντας υπέρ της επιστροφής τους. Όμως κανείς δεν έχει καταφέρει να χειριστεί το θέμα όπως το έκανε η Μελίνα. Και αυτό διότι το πεδίο της μάχης έχει αλλάξει και οι Έλληνες πολιτικοί επιμένουν να το αγνοούν ή χειρότερα, να κάνουν πως το αγνοούν.

Τότε η χώρα μας έπρεπε να κάνει το θέμα γνωστό και η Μελίνα το προσωποποίησε με τρόπο μοναδικό. Σήμερα, το θέμα είναι γνωστό και πρέπει να γίνει αιχμή της συζήτησης που αφορά τον παγκόσμιο πλούτο, μέρος του οποίου είναι ο Παρθενώνας. Η συζήτηση αυτή δεν είναι νομική και η μάχη δεν είναι μάχη εθνικών εντυπώσεων. Είναι μια μάχη κυρίως πολιτισμική που δεν θα κερδηθεί στα κοινοβούλια αλλά στις καρδιές των ανθρώπων. Και αυτό αφορά και τις καρδιές των ανθρώπων που αποφασίζουν στο Βρετανικό Μουσείο.

Η πρόταση που έχει κάνει η Ελλάδα στο Βρετανικό Μουσείο είναι μια πρόταση που δεν μπορείς εύκολα να αγνοήσεις. Αφήνει στο πλάι το ιδιοκτησιακό ζήτημα και προσφέρει στο Βρετανικό Μουσείο δανεικά ανταλλάγματα που θα κρατήσουν τις προθήκες του πλούσιες και επίκαιρες, ενώ βοηθάει το Βρετανικό Μουσείο να ενοποιήσει ίσως το μεγαλύτερο σύμβολο του Ανθρωπισμού που δημιουργήθηκε ποτέ. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει ένα μέλος του Βρετανικού Μουσείο που δεν αντιλαμβάνεται το έγκλημα του Έλγιν γελιέται. Άρα, αντί οι Έλληνες πολιτικοί να κραυγάζουν για λόγους ψηφοθηρικούς καλό θα ήταν να αφήνουν ειδικούς, όπως ο κ. Παντερμαλής, να χειριστούν το θέμα, δουλεύοντας αθόρυβα, για να πιεστεί το Βρετανικό Μουσείο να τα επιστρέψει.  Καρότο και μαστίγιο δηλαδή, αλλά μαστίγιο που δεν φουντώνει τις άμυνες των ανθρώπων που θα κληθούν ίσως μια μέρα να πάρουν την δυσκολότερη απόφαση της ζωής τους.