Συντρόφισσες και Σύντροφοι,

Βρισκόμαστε σε μια νέα πολιτική περίοδο. Όλα έχουν αλλάξει. Η εκλογή του νέου αρχηγού μας, του Νίκου Ανδρουλάκη, δίνει προοπτική στο κόμμα. Οι 270.000 συμπολίτες μας που ήρθαν να ψηφίσουν, δείχνουν ότι έχουμε ακόμα ψυχή, δυνατή και έτοιμη να δώσει τις σκληρές μάχες που έρχονται.

Όμως τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει μόνο στο κόμμα. Δυστυχώς έχουν αλλάξει και στη χώρα, έχουν αλλάξει και στον κόσμο. Τα νέα δεν είναι καλά.

Από αυτό εδώ το βήμα σας λέω:

Ετοιμαστείτε για μια νέα πτώχευση. Και αν δεν την πουν έτσι θα την πουν αλλιώς. Αλλά στο βάθος η χώρα θα υπογράψει μνημόνια. Πως το ξέρω;

Πρώτον η πτώχευση ξεκινάει πάντα από το νοικοκυριό. Το 2008 όταν γυρίζαμε την Ελλάδα με τον Τάσο Αποστολόπουλο, τους είχαμε προειδοποιήσει: Πλούσια χώρα με πτωχευμένα νοικοκυριά δεν υπάρχει.

Δεύτερον έχουμε μια κυβέρνηση που, όπως το 2008, περιμένει ότι το πρόβλημα θα γίνει πρώτα ευρωπαϊκό και μετά ελληνικό. Τότε ήταν η πτώχευση της Lehman Brothers. Τώρα είναι η Ρωσία. Ό,τι έκανε ο Καραμανλής το 2008 το κάνει και σήμερα ο Μητσοτάκης. Η Ευρώπη όμως δεν αναλαμβάνει ούτε τις δικές της ευθύνες. Πόσο μάλλον τις δικές μας.

Τρίτον αγνοούμε τα σημάδια των καιρών. Η κρίση δεν ήρθε τώρα. Η ακρίβεια δεν είναι αποτέλεσμα της Ρωσίας. Πρώτα σφήνωσαν οι εφοδιαστικές αλυσίδες. Οι ολιγαρχίες που ελέγχουν τις εφοδιαστικές αλυσίδες ήταν οι πρώτες που κερδοσκόπησαν. Όταν ένα καράβι έφευγε από ένα λιμάνι δεν έβλεπε τι ανάγκες έχει ο κόσμος αλλά το ποιος του δίνει περισσότερα.

Έτσι ταξίδευαν τα καταναλωτικά αγαθά όπως τα αθλητικά παπούτσια με υψηλό ποσοστό κέρδους και έμεναν πίσω άλλα, όπως τα φάρμακα, τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα. Τι κάνει όμως αυτός που δεν βρίσκει φάρμακα; Πανικοβάλλεται. Οι εφοδιαστικές αλυσίδες πρώτες έσπειραν τον πανικό.

Η κυβέρνηση κοιτούσε.

Μετά οι κεντρικές τράπεζες πλημμύρισαν με χρήμα την αγορά. Και όπως και στην προηγούμενη πτώχευση υποεκτίμησαν το πόσο συνδεδεμένες είναι οι οικονομίες μας.  Όπως η αυστηρότητα στην εκτύπωση χρήματος πολλαπλασιάστηκε από οικονομία σε οικονομία και μετά έσκασε στην Ελλάδα, έτσι και σήμερα η χαλάρωση στην εκτύπωση χρήματος, σήμερα που πολλαπλασιάζεται από οικονομία σε οικονομία, δημιουργεί επικίνδυνες πληθωριστικές τάσεις.

Πληθωρισμός λοιπόν από τις εφοδιαστικές αλυσίδες, πληθωρισμός από τη δημοσιονομική πολιτική Αμερικής και Ευρώπης.  Στο τέλος πια ήρθε ο πληθωρισμός από τον πόλεμο. Άρα, το τέλος του πολέμου δεν θα ρίξει τις τιμές από μόνο του.

Το τέλος του πολέμου δεν θα κάνει τις πρώτες ύλες πιο φθηνές. Ούτε το πετρέλαιο, ούτε τα λιπάσματα, ούτε τις ζωοτροφές, ούτε το καλάθι της νοικοκυράς.

Η φτώχεια θα μεγαλώνει και μέσα σε αυτό κλίμα θα πάμε σε εκλογές.

Η συγκυρία ευνοεί τα μικρότερα κόμματα. Η πολιτική μας δύναμη θα μεγαλώσει. Όμως η συγκυρία είναι ταυτόχρονα ολέθρια για τη χώρα διότι μαζί με εμάς θα ανέβουν και τα άκρα. Μαζί με τα άκρα θα πιεζόμαστε και εμείς για να συνεργαστούμε.

Μόνο ανάχωμα είναι ο πρόεδρος που τους λέει να μην ονειρεύονται. Σωστή στάση. Να μην ονειρεύονται ότι θα γίνουμε πατερίτσα πεθαμένων κυβερνήσεων. Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ξεκάθαρος και τώρα πρέπει να τον στηρίξουμε εμείς με ένα πρόγραμμα που εμπνέει. Αυτό πρέπει να κάνουμε και στο συνέδριο.

Τι πρόγραμμα πρέπει να είναι αυτό;

Ένα πρόγραμμα που θα ξεκινήσει από την παραδοχή ότι η χώρα χρειάζεται νέο κοινωνικό συμβόλαιο και νέο αναπτυξιακό μοντέλο.

Και τα δύο ξεκινούν με την αποσυγκέντρωση της εξουσίας.

Γιατί; Διότι:

  1. Για να αλλάξεις το κοινωνικό συμβόλαιο και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας θέλεις περισσότερες Ελληνίδες και Έλληνες στο παιχνίδι.
  2. Για να βάλεις περισσότερες Ελληνίδες και Έλληνες στο παιχνίδι πρέπει να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία και να διευρύνουμε την παραγωγική βάση της χώρας.
  3. Για να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία και να διευρύνουμε την παραγωγική βάση πρέπει να αποσυγκεντρώσουμε την εξουσία.

Πρέπει η εξουσία να πάει τώρα στις τοπικές κοινωνίες. Μόνο οι τοπικές κοινωνίες μπορούν να αξιοποιήσουν τον πλούτο αποτελεσματικά και να σκύψουν πάνω στα προβλήματα.  Όπως κάνατε και εδώ, στην Καλαμάτα. Με τους εμπνευσμένους δημάρχους του ΠΑΣΟΚ.

Διότι αν είχαμε πραγματική αποσυγκέντρωση της εξουσίας δεν θα συζητούσαμε για τη σταφίδα. Πού ακούστηκε η σταφίδα της περιοχής να ορίζεται από τον υπουργό; Από τις σχέσεις του υπουργού με τους μεγάλους εμπόρους; Το μέλλον της σταφίδας θα έπρεπε να είναι στα χέρια δυνατών και σύγχρονων συνεταιρισμών. Μακριά από τις παθογένειες του χθες αλλά κοντά στον παραγωγό.

Αν είχαμε πραγματική αποσυγκέντρωση το πρόγραμμα απολιγνιτοποίησης δεν θα το έβγαζε το Μέγαρο Μαξίμου. Ούτε θα δίνονταν όλες οι ΑΠΕ στους μεγάλους. Η απολιγνιτοποίηση θα γινόταν σταδιακά και μόνο αφού θα είχε αναβαθμιστεί το δίκτυο και μέσω ενεργειακών κοινοτήτων στην περιοχή.

Η πραγματικότητα είναι ότι αν δεν δείξει το πολιτικό σύστημα εμπιστοσύνη δεν θα εισπράξει εμπιστοσύνη.

Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο κόμμα που έχει δείξει εμπιστοσύνη. Το μόνο κόμμα που πίστευε, πιστεύει και θα πιστεύει ότι η Ελλάδα θα σταθεί μια μέρα στις δικές της δυνάμεις. Ότι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες έχουμε ό,τι χρειαζόμαστε για να μεγαλουργήσουμε, ελεύθεροι από μια εξουσία που θέλει να ελέγχει τα πάντα αλλά τελικά δεν ελέγχει τίποτα.

Τώρα είναι η ώρα να επιστρέψουμε στις ρίζες της πολιτικής μας αντίληψης. Να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε. Να χτίσουμε ένα σχέδιο για τη χώρα που θα εμπνεύσει.

Τις ιδέες τις έχουμε. Το στελεχιακό δυναμικό το έχουμε. Τώρα είναι η ώρα για ένα συνέδριο που θα χτίσει την επόμενη μέρα. Την επόμενη μέρα στη χώρα. Την επόμενη μέρα για κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα.

Αυτό θέλει η κοινωνία και αυτό θα κάνουμε.