Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Πολύ κουβέντα έχει γίνει τις τελευταίες μέρες για το τι είναι «πατριωτικό». Τι καθορίζει μια «πατριωτική» στάση στα πράγματα; Θυμήθηκα τα παρακάτω λόγια:

«Είμαστε αντίπαλοι πολιτικοί, δεν είμαστε εχθροί και δεν επιζητούμε ο ένας τον πολιτικό αφανισμό του άλλου».

«Στις γονιμότερες στιγμές της, η χώρα κέρδισε από τη θέση της. Με ενότητα, υπερηφάνεια και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Όταν διχάστηκε, υπέστη εθνικές καταστροφές. Ας αποδείξουμε, λοιπόν, όλοι, ότι μάθαμε από την Ιστορία μας». 

«Ας ξεκινήσουμε τη δική μας Επανάσταση για την φωτεινή Ελλάδα του 21ου αιώνα. Ενωμένοι, το μπορούμε!»

«Το «ή εμείς ή αυτοί» ανήκει στην Ελλάδα του διχασμού. Όλα αυτά είναι παρελθόν».

Αυτή, θα μπορούσε να πει κανείς, είναι μια στάση «πατριωτική». Διότι ενώνει. Διότι θέτει κοινές φιλοδοξίες. Διότι θέτει κοινούς στόχους που όλοι μας μπορούμε να υπηρετήσουμε παρά τις διαφορές μας. Και μας φέρνει μαζί ενωμένους απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις του μέλλοντος.

Δυστυχώς, αποδείχθηκαν μόνο λόγια ενός ανθρώπου που δεν τα εννοούσε ποτέ. Ή μεταλλάχθηκε σε κάτι πολύ μικρότερο από αυτό που πολλοί πίστεψαν. Το λέω αυτό, διότι αυτά είναι τα λόγια του Πρωθυπουργού. Μόλις είχε αναλάβει, Προγραμματικές Δηλώσεις 2019.

Και όμως, σήμερα, αυτός είναι ένας Πρωθυπουργός που, προκειμένου να διχάσει ανακαλύπτει την πανεπιστημιακή αστυνομία. Και μετά την ξεχνάει

Προκειμένου να διχάσει φέρνει νόμο για τις συγκεντρώσεις. Και μετά τον ξεχνάει

Προκειμένου να διχάσει φέρνει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Τα οποία ποτέ δεν ήρθαν.

Και που προκειμένου να διχάσει τελικά, δεν έχει πρόβλημα να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το ιερότερο σύμβολο όλων: το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Αυτός λοιπόν ο Πρωθυπουργός του «διχάζω για να επιβιώσω», σήμερα παρακολουθεί χαιρέκακα τους Υπουργούς του, τους Δρυμιώτηδες, τις Ομάδες Αλήθειας, που έχουν πάρει ελληνόμετρα και μας μετράνε. Που, στο όνομα του Πατριωτισμού επικαλούνται εμφιλιοπολεμικές, διχαστικές λογικές.

Και δεν λέει λέξη. Και δεν νιώθει καμία ντροπή, για ανθρώπους που επικαλούνται ότι τον στηρίζουν. Σιωπά. Με την ένοχη σιωπή του διχασμού.

Θα θυμίσω λοιπόν στον κ. Μητσοτάκη τα λόγια του αείμνηστου Δημήτρη Τσάτσου που και αυτός είχε επικαλεστεί το 2019: «Η αντιπαράθεση των αντιπάλων στεριώνει τη Δημοκρατία, η σύγκρουση εχθρών μέσα στον χώρο της είναι η αρχή του τέλους». Τα θυμάται;

Και θα κάνω μια έκκλησή: Μπορεί αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι, να έχουμε διαφορετική ανάγνωση της Ιστορίας. Μπορεί να μας χωρίζουν βαθύτατες πολιτικές διαφορές. Αλλά ας θυμόμαστε πάντα ότι ο διχασμός σκοτώνει το Έθνος. Τα ελληνόμετρα σκοτώνουν την Πατρίδα. Και ότι πραγματικός Πατριωτισμός είναι όλα αυτά που μας ενώνουν. Σε μια εποχή που θα δοκιμαστεί η Πατρίδα, ας τα έχουμε όλοι στο μυαλό μας πριν από κάθε λέξη, πριν από κάθε πράξη μας. Όλοι. Ξεκινώντας από τον Πρωθυπουργό.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Την άποψη μου – και του κόμματος μου – για την ανεπάρκεια του Υπερταμείου δεν την έχω, ούτε την έχουμε, κρύψει ποτέ. Ούτε θα την αλλάξουμε σήμερα.

Το Υπερταμείο παραμένει εθνική ντροπή έχοντας παραδώσει τη δημόσια περιουσία σε ξένη εποπτεία. Παραμένει χωρίς πραγματικό όραμα και σκοπό καθώς πούλησε κοψοχρονιά περιουσιακά στοιχεία απίστευτης σήμερα αξίας και έχει μείνει με περιουσιακά στοιχεία που δεν μπορούν να χρησιμεύσουν για την διαχείριση του δημοσίου χρέους.

Παραμένει απίστευτα αναποτελεσματικό στην μόνη δουλειά που του έχει μείνει που είναι η διαχείριση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, μιας που ο όγκος αυτής της περιουσίας είναι πολύ μεγαλύτερος από τα μέσα που έχει στην διάθεση του. Θυμίζω ότι στο Υπερταμείο υπάρχουν 70.000 ακίνητα εκ των οποίων, μας λένε, 35.000 έχουν προοπτική ανάπτυξης (Τα άλλα θεός ξέρει γιατί είναι εκεί).

Και το μόνο που έχει καταφέρει η Κυβέρνηση, μετά από 6 χρόνια, είναι ένας διαγωνισμός ώστε οι ανάδοχοι να καταγράψουν τα ακίνητα του, ίσως και να τα εκτιμήσουν. Όχι να τα διαχειριστούν… Να τα καταγράψουν. Ντροπή από πολλές απόψεις.

Αυτά, όμως, τα έχω αναλύσει πολλές φορές. Κυρίως σε ότι αφορά την κεντρική πολιτική σκηνή. Πλην όμως, εδώ συζητούμε ένα νομοσχέδιο που δεν αναδεικνύει μόνο την εθνική αναποτελεσματικότητα του Υπερταμείου. Αναδεικνύει κατά κύριο λόγο την τοπική.

Σήμερα λοιπόν, θα ψηφίσετε να γίνει μια μαρίνα στην Κέρκυρα. Όχι μια όποια και όποια μαρίνα. Αλλά μια μαρίνα για mega yacht. Η πρώτη αν δεν κάνω λάθος σε νησί στην Ελλάδα. Κάτω από κανονικές συνθήκες μια τέτοια επένδυση θα ήταν αιτία για μεγάλη αισιοδοξία.

Θα έφερνε στο μυαλό ευημερία. Δημιουργία οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού πλούτου. Επισκέπτες που αφήνουν καλά λεφτά, προσδοκία ανάπτυξης ενός νέου κλάδου στον τουρισμό, ενδεχομένως και προσδοκία ανάπτυξης παράλληλων δραστηριοτήτων όπως ναυπηγική και υπηρεσίες για σκάφη τέτοιου μεγέθους. Κοντά σε όλα αυτά, θα περίμενε κανείς να αναπτυχθούν ή να ενισχυθούν και άλλες υπηρεσίες τουρισμού υψηλής ποιότητας.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά θέλει σχεδιασμό: εθνικό και τοπικό. Θέλει διαβούλευση. Ώστε να καταγραφούν όλα αυτά τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως οφέλη, ώστε να αξιολογήσουμε τις δυνατότητες υλοποίησης τους και να καθορίσουμε πως θα μοιραστεί το κόστος και ο πλούτος που θα δημιουργηθεί.

Ξέρετε λοιπόν τι θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα;

Πρώτον: Ποια είναι η συνολική Κυβερνητική πολιτική για την ανάπτυξη, αξιοποίηση και διαχείριση των μαρινών ή αντίστοιχων τουριστικών λιμενικών υποδομών στη χώρα;

Πώς λειτουργούν μαζί για να δημιουργήσουν ένα εθνικό προϊόν που μπορεί να αξιοποιήσει η Ελλάδα; Πού μπορούν να γίνουν τέτοιες μαρίνες; και που όχι;

Εκεί που θέλουν όσοι έχουν τέτοια γιοτ ή έχει άποψη και η χώρα και η περιοχή για τις δυνατότητες της; Είναι μόνο οικονομικό ή λογιστικό το ζήτημα; Πού είναι το Υπουργείο Τουρισμού σήμερα να μας απαντήσει; Πού είναι το Υπουργείο Ανάπτυξης;

Δεύτερον: Ποιο είναι το συγκεκριμένο σχέδιο για τη διασύνδεση της λειτουργίας της μαρίνας με την τοπική οικονομία της Κέρκυρας, ώστε να υπάρξει ουσιαστικό αναπτυξιακό αποτύπωμα για το νησί;

Υπογραμμίζω ότι αντίστοιχη μαρίνα στην Αλικαρνασσό για παράδειγμα, ενώ είναι χλιδάτη όπως θέλουν οι κάτοχοι τέτοιων πλεούμενων, είναι απολύτως αποκομμένη από τον χαρακτήρα και την οικονομία της Αλικαρνασσού. Είτε είσαι εκεί είτε στην Ινδονησία είναι ένα και το αυτό.

Ο εισηγητής μας, Δημήτρης Μπιάγκης σωστά ανέφερε το Κότορ στο Μαυροβούνιο. Έχουμε πάρει μέτρα ώστε η μαρίνα της Κέρκυρας να μάθει από τέτοια λάθη; Ποια είναι αυτά;

Τρίτον: Δεδομένου ότι η Κέρκυρα αντιμετωπίζει ήδη έντονο πρόβλημα υπερτουρισμού, έχει προβλεφθεί ενίσχυση των υποδομών όπως ύδρευση, αποχέτευση, διαχείριση απορριμμάτων, προκειμένου να υποστηριχθεί η αυξημένη τουριστική πίεση μιας που τέτοια σκάφη έχουν αυξημένες απαιτήσεις;

Και Τέταρτον: Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά σύμφωνα με τη σύμβαση, το Δημόσιο λαμβάνει εφάπαξ ποσό 1,7 εκατ. ευρώ και ποσοστό 7,77% επί των εσόδων του επενδυτή, με εκτιμώμενη συνολική απόδοση 79 εκατ. ευρώ σε 40 χρόνια.

Αυτή είναι η καθαρή παρούσα αξία, αν υπολογίσουμε τον πληθωρισμό σε βάθος χρόνου το ποσό πέφτει.

Και το ερώτημα είναι: Ποιο είναι το πραγματικό ετήσιο όφελος για τον ιδιώτη και για το Δημόσιο από την παραχώρηση μιας τόσο υψηλής αξίας μαρίνας;

Και το κυριότερο: πώς θα μοιραστεί αυτό το όφελος μεταξύ κεντρικού κράτους και τοπικής κοινωνίας; Γιατί; Και με ποιο σκεπτικό;

Το δημόσιο επίσης υποχρεούται να απομακρύνει με δικά του έξοδα όλες τις υπάρχουσες δραστηριότητες από την περιοχή της μαρίνας. Έχει γίνει πρόβλεψη για την διάσωση του καρνάγιου; Για τον εκσυγχρονισμό του; Ποιος θα το πληρώσει; Ποιος θα κερδίσει από αυτό; Αυτά θα έπρεπε να συζητάμε σήμερα. Και πολλά ακόμα ερωτήματα, με πολλά υποερωτήματα, που παραμένουν αναπάντητα.

Γιατί; Διότι αυτό συμβαίνει όταν δημιουργείς κάτι υψηλής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής και αξίας χωρίς εθνικό και κυρίως τοπικό σχέδιο ανάπτυξης. Αυτό συμβαίνει όταν οι αποφάσεις έρχονται από ένα Μαξίμου απομονωμένο. Και υλοποιούνται από ένα Υπερταμείο εξίσου απόμακρο από τις εθνικές ανάγκες και την τοπική πραγματικότητα.

Μπορεί αυτά τα Ταμεία να είναι καλά για business. Αλλά για αποτελεσματικότητα είναι πολύ υποδεέστερα των αναγκών. Και των εθνικών και των τοπικών. Θέλετε μια ακόμα απόδειξη; Δεν χρειάζεται να φύγω καν από το νησί. Πηγαίνετε στο Αχίλλειο. Εθνική ντροπή αυτό που έχει συμβεί εκεί. Πάλι το Υπερταμείο.

Ο κύριος Υφυπουργός, που τυγχάνει και βουλευτής Κέρκυρας, δήλωσε πριν λίγες μέρες πως με την κύρωση της Σύμβασης «ολοκληρώνεται μια επίπονη προσπάθεια, ένας αγώνας 5 ετών».

Συγχαρητήρια, αλλά καταλαβαίνετε, δεν γίνεται δουλειά έτσι. 5 χρόνια για μία μαρίνα χωρίς τοπικό σχέδιο ανάπτυξης.

Για αυτό θα το επαναλάβω μια ακόμα φορά: Το Υπερταμείο πρέπει να κλείσει. Αν θέλουμε αποτελεσματικότητα και μέγιστη διασφάλιση δημοσίου συμφέροντος, η περιουσία του πρέπει να περάσει στο μεγαλύτερο μέρος της, στις τοπικές κοινωνίες. Το ίδιο να απορροφηθεί σε ένα Ταμείο Εθνικού Πλούτου πλήρους εθνικής κυριαρχίας, κρατώντας τη διαχείριση πολύ μεγάλων περιουσιακών στοιχείων, και λειτουργώντας παράλληλα ως συμβουλευτικό όργανο της πολιτείας στη διαχείρισης περιουσίας για τις τοπικές κοινωνίες.

Μόνο έτσι θα διασφαλίσουμε ότι τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία θα αξιοποιούνται σωστά, τα έργα θα γίνονται γρήγορα, με σχεδιασμό και πραγματικό αποτύπωμα στην τοπική κοινωνία.

Σας ευχαριστώ.