Η Αναγέννηση είναι πολιτική πρόταση αλλαγής
Η Αναγέννηση στοχεύει στην ανάδειξη των προοδευτικών δυνάμεων στην εξουσία με σκοπό να υπηρετήσουν την υπεράσπιση των δικαίων της χώρας, τη διεύρυνση της δημοκρατίας, την αποσυγκέντρωση της εξουσίας και την ισχυρή θεμελίωση της πατριωτικής οικονομίας. Πιστεύει και οραματίζεται μία κοινωνία η οποία εμπιστεύεται τις δυνάμεις των Ελληνίδων και των Ελλήνων και μιας οικονομίας που αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πατρίδας μας για να παράγει πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό πλούτο.
Η επίτευξη αυτών των σύνθετων στόχων προϋποθέτει ότι αφενός θα εξαλείψουμε τις παθογένειες οι οποίες μας κρατούν εγκλωβισμένους σε κοινωνική και πολιτική ακινησία και ομήρους μιας στεγνής οικονομίας. Αφετέρου, ότι θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις για να πορευτούμε με ασφάλεια σε ένα καλύτερο μέλλον.
Οι παθογένειες που πρέπει να αντιμετωπίσουμε δεν αποτελούν ανυπέρβλητες αδυναμίες της κοινωνίας. Είναι είτε αποτελέσματα λανθασμένων πολιτικών επιλογών, τις οποίες πρέπει να διορθώσουμε, είτε συνέπειες της εξάρτησης του πολιτικού συστήματος από εσωτερικές και εξωτερικές πατρωνίες, μιας εξάρτησης που πρέπει να εξαλείψουμε.
Η κύρια πηγή της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας αλλά και της αδυναμίας ανάκαμψης, είναι το κλειστό πολιτικό και οικονομικό σύστημα που ελέγχει τους πόρους της δημιουργίας. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει δημοφιλής η αυταπάτη ότι η χρήση κατάλληλων εργαλείων θα δώσει ώθηση στην οικονομία και θα οδηγήσει τις εξελίξεις προς ένα καλύτερο αύριο για όλους. Αυτή η φενάκη αγνοεί ότι η επιλογή των οικονομικών προτεραιοτήτων, των εργαλείων αλλά και της αποτίμησης της αποτελεσματικότητάς τους, είναι πολιτική διαδικασία. Συνεπώς, ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να πάρει υγιείς οικονομικές αποφάσεις.
Η εμμονή των συντηρητικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας ως εξωγενή αιτία των δεινών της κοινωνίας κι όχι ως σύμπτωμα των πολιτικών τους επιλογών, δεν είναι τυχαία. Αποκρύπτει με επιμέλεια τις τεράστιες ευθύνες κι εντυπωσιακές αδυναμίες του ίδιου του πολιτικού συστήματος να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του σήμερα και να σχεδιάσει με βάση τις προκλήσεις του αύριο. Η έμφαση σε οικονομικά εργαλεία αποκρύπτει ότι το πρόβλημα είναι η πολιτική διαχείριση.
Κατά συνέπεια, για να αναστρέψουμε την πορεία της οικονομικής παρακμής δεν πρέπει να περιοριστούμε στα οικονομικά εργαλεία. Χρειάζεται, επιπρόσθετα, να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονα πολιτικά εργαλεία. Κάτι που όταν επιχειρήθηκε, έστω και ατελώς, έγινε μόνο επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Η διαχρονική εξάρτηση της χώρας από επιλογές και χρήματα τρίτων έχει στρεβλώσει την εσωτερική παραγωγή πλούτου με δύο τρόπους. Καταρχάς, δημιούργησε μια νέα τάξη μεσαζόντων στη διακίνηση του χρήματος (συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού συστήματος). Επιπρόσθετα, μετακίνησε το ενδιαφέρον των παραγωγικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας σε δραστηριότητες οι οποίες δε βασίζονται απαραιτήτως στα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας. Άμεση συνέπεια των στρεβλώσεων, είναι ότι η παραγωγή οικονομικού κέρδους στην Ελλάδα δεν απορρέει από τη δημιουργικότητα των Ελλήνων πολιτών και την παραγωγή προστιθέμενης αξίας αλλά από τις προνομιακές σχέσεις με μεσάζοντες και τη δυνατότητα ωρίμανσης προγραμμάτων κι απορρόφησης κονδυλίων.
Η αναδιανομή του πλούτου ως εργαλείου κοινωνικής δικαιοσύνης και μοχλού οικονομικής αναδιοργάνωσης είναι πρωταρχικός στόχος. Ωστόσο, η υλοποίησή του δεν μπορεί να βασιστεί σε ένα τεχνητά διογκωμένο κράτος-πατερούλη το οποίο (ανα)διανέμει δημόσια αγαθά κι υπηρεσίες σύμφωνα με τις οδηγίες ενός κλειστού κύκλου της οικονομικής και κομματικής γραφειοκρατίας.
Η ριζική αποσυγκέντρωση της εξουσίας, η διεύρυνση της παραγωγικής βάσης και η συμμετοχή των πολιτών στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας είναι οι απαραίτητες συνθήκες για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη σε ένα δίκαιο, ευνομούμενο και δημοκρατικό κράτος. Επιπρόσθετα, η ριζοσπαστική αλλαγή του πολιτικού συστήματος μέσα από την αποσυγκέντρωση της εξουσίας και η ριζική διεύρυνση του «Κύκλου της Πρόσβασης», μέσα από την αναδιανομή του πλούτου, μεγαλώνει την παραγωγική βάση κι αναβαθμίζει το ρόλο όλων των δημιουργικών κοινωνικών στρωμάτων.
Μια σύγχρονη προοδευτική διακυβέρνηση πρέπει να εξασφαλίζει (I) Την ισότητα όλων απέναντι στο νόμο και σε κάθε μορφή επίσημης ή ανεπίσημης εξουσίας, (II) Τη διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών και τη δυνατότητα συμμετοχής όλων στην διαμόρφωση του συλλογικού μέλλοντος, (III) Τη δυνατότητα όλων να προγραμματίζουν το ατομικό και οικογενειακό τους μέλλον χωρίς κοινωνικές ανασφάλειες, (IV) Τη δυνατότητα όλων να προοδεύουν ατομικά και συλλογικά μέσα από την άμεση κι ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση και τον πολιτισμό, (V) Την ελεύθερη πρόσβαση όλων στους πόρους της δημιουργίας ανάλογα με τις ικανότητες και δεξιότητές τους, και (VI) Την εκπροσώπηση της χώρας και του έθνους με αξιοπρέπεια στο διεθνές περιβάλλον και τη βεβαιότητα ότι η χώρα αποφασίζει μόνη της τις σχέσεις της με τις άλλες χώρες στη βάση των εθνικών συμφερόντων της και της διεθνούς νομιμότητας. Η πολιτική λύση ήταν και είναι πάντα στα χέρια μας, χωρίς την ψευδαίσθηση των εύκολων λύσεων σε σύνθετα προβλήματα. Η αλλαγή του πολιτικού συστήματος και η απελευθέρωση των υγιών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, είναι ο μόνος δρόμος.