Αγαπημένες μου Αθηναίες και Αθηναίοι, υποκλίνομαι στην αγάπη και τον ενθουσιασμό σας και σας καλωσορίζω στη Στοά Μπολάνη! Σε αυτό το υπέροχο κομμάτι της Αθήνας. Εδώ χτυπάει η καρδιά της Δημοκρατίας. Βρισκόμαστε ένα βήμα από την παλιά Βουλή. Άλλο ένα από την τωρινή. Εδώ έχει γραφτεί η ιστορία της πατρίδας μας.

Τα σοκάκια αυτά, τα περπάτησαν σπουδαίοι Έλληνες: ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Στον επάνω δρόμο, τη Λεωφόρο Πανεπιστημίου, ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα. «Στοά Ονείρων» θα μπορούσε να λέγεται.

Όμως, για εμάς που τολμούμε να ονειρευόμαστε μια Ελλάδα που στέκεται δυνατή και δίκαιη, περήφανη και ανεξάρτητη, ο χρόνος σταμάτησε πριν 64 μέρες στα Τέμπη. Εκείνη την Τετάρτη, 1η του Μάρτη, είχαμε προγραμματίσει την κεντρική μου ομιλία. Της είχα βάλει τίτλο: «Για την Ελλάδα που αναγνωρίζει και τιμά την αξία των Ανθρώπων της». Γεμάτος απόγνωση και θυμό, εκείνο το πρωί, την πέταξα στα σκουπίδια. Ακυρώσαμε την εκδήλωση. Ποια Ελλάδα μπορεί να αναγνωρίσει και να τιμήσει την αξία των Ανθρώπων της, όταν θρηνεί το μέλλον της στα Τέμπη;

Όμως, πρώτα οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων και αμέσως μετά η Ελλάδα ολόκληρη, κάναμε την απόγνωση οργή «Με ποιο δικαίωμα; Πώς επιτρέπουμε να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σ’ αυτόν τον υπέροχο τόπο;». Και η οργή έγινε σύνθημα. «Ποτέ ξανά!». Ποτέ ξανά Κυβερνώντες αυτού του τόπου, μην τολμήσετε να μας στερήσετε την ελπίδα και τα όνειρά μας με την ανευθυνότητα και την ανεπάρκειά σας.
«Ποτέ ξανά!». Ποτέ ξανά δε θα επιτρέψουμε να ακυρώνονται οι αγώνες μας για μια Ελλάδα που αναγνωρίζει και τιμά την αξία των παιδιών της.

Πιο πολύ από ποτέ. Με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από ποτέ. Με περισσότερο σθένος από ποτέ.
Είμαστε απόψε εδώ, για να τιμήσουμε τη μνήμη αυτών των παιδιών. Για να αρχίσουμε ξανά, να ονειρευόμαστε και να εργαζόμαστε για μια Ελλάδα που της δίνουμε, αλλά και δίνει σε όλους μας αξία. Καλώς ήρθατε λοιπόν, στη Στοά Ονείρων. Όπως όλα στην Αθήνα, πάνω και πέρα από την ιστορία της, πέρα από τα τοπόσημα, είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα.

Ευχαριστούμε τους υπέροχους ανθρώπους της Στοάς Μπολάνη για τη φιλοξενία τους. Όπως την Πελαγία στην Σοκολάτα, τον Σταύρο στο Low Profile, τον Στέλιο στο Cosmos Cafe, τις νέες μας αφίξεις, τον Βασίλη στην Καντίνα, τον Λάμπρο στο Kaya. Νεολαία ΠΑΣΟΚ, ο Λάμπρος. Να τα λέμε και αυτά. Υπέροχοι άνθρωποι, διαχρονικοί υποστηρικτές, δίκτυο αλληλεγγύης σε καλές εποχές και σε λιγότερο καλές. Αν δεν ήταν ο καφές και η σοκολάτα τους, το ουίσκι και τα κρασιά τους, ούτε την κρίση θα αντέχαμε, ούτε την πανδημία, ούτε τον Μπακογιάννη. Πόσο μάλλον τον Μητσοτάκη. Αλλά αντέξαμε.

Είμαστε εδώ και προχωράμε! Καλωσορίζω έναν παλιό φίλο, τον Walid Joumblat Πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Λιβάνου και αντιπρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τις μεγάλες εποχές του Billy Brad. Welcome Walid and Nora.

Αφιερώνω αυτήν την όμορφη βραδιά σε εσάς που μας τιμάτε απόψε με την παρουσία σας. Και σε σένα Δεσποινάκι, που ήθελες να είσαι απόψε εδώ. Λείπεις σε όλους μας αφάνταστα. Αυτή η βραδιά είναι δική σας. Εσάς που πορευτήκαμε μαζί. Που πιστέψαμε ότι η πολιτική με «ήτα» και οι πολιτικοί με «όμικρον γιώτα» μπορούν να είναι αλλιώς. Και ας έμοιαζε απόμακρο όνειρο κάποια χρόνια πριν.

Προσκάλεσα απόψε και όλους εσάς που σταθήκατε στο ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα. Που δεν ακούσατε τις σειρήνες της εξουσίας που εξυπηρετεί συμφέροντα. Αλλά μείνατε πιστοί στην ιδέα από την οποία γεννήθηκε το ΠΑΣΟΚ, ότι κάθε εξουσία: «Πηγάζει από τον Λαό, Εκφράζει τον Λαό, και Υπηρετεί τον Λαό.»
Πάνω σε αυτήν την ιδέα, θα φτιάξουμε την Ελλάδα που τιμούμε και τιμά εμάς και τα παιδιά μας.

Αναγνωρίζω με πολλή χαρά και αγάπη ανάμεσά μας, Αθηναίες και Αθηναίους, μέλη και επικεφαλής συλλόγων από κάθε γωνιά της πόλης. Τον Ανδρέα Μαραγκό, πρόεδρο του συλλόγου «Πολίτες της Ριζούπολης». Τον Σπύρο Καλαμπόκη, από τον Άγιο Παύλο. Τον Μανώλη Αναγνωστάκη, από την ένωση Βοτανικού – Ρουφ. Τον Γιώργο Μαργώνη, από τους Αμπελοκήπους. Τον Μιχάλη Βασίλα, από την Ακαδημία Πλάτωνα. Τη Βάσω Νικολακοπούλου από την οργάνωση «Παναθήναια» στου Ψυρρή. Τη Βάσω Μπάρκα, από τον «Μέγα Αλέξανδρο» του Κεραμεικού. Τη Μαίρη Βότση, από την «Αθηνά» στο Πεδίον του Άρεως. Τον Μπάμπη Καραγιώργο, από το Παγκράτι. Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν την ψυχή τους για τη γειτονιά τους κάθε μέρα, κάθε μήνα, εδώ και χρόνια. Καταγράφουν και ιεραρχούν ζητήματα της περιοχής. Κινητοποιούν πολίτες. Οργανώνουν εκδηλώσεις. Διεκδικούν, πέρα από κόμματα, μια καλύτερη μέρα για τον τόπο τους και την πόλη μας. Θυμάμαι τον Μπάμπη πριν κάποια χρόνια στην ΑΚΙΒΔΑ. Αναπτυξιακή Κίνηση Β’ Διαμερίσματος Αθηνών. Ήμουν υποψήφιος Δήμαρχος και ήταν η ψυχή του Παγκρατίου. Μπορεί να ερχόμασταν από διαφορετικούς κόσμους, όμως είχαμε ένα κοινό όνειρο, τα Συμβούλια Γειτονιάς.

Ένα όνειρο βαθιά ριζωμένο στις αξίες της Δημοκρατίας, της Προόδου και του Σοσιαλισμού. Αυτό που κάνετε εσείς σήμερα με επιτυχία να θεσμοθετηθεί σε κάθε γωνιά της Αθήνας, σε κάθε Δήμο της χώρας.
Διότι εκεί, στη βάση, γεννιέται η πραγματική Δημοκρατία!

«Αθήνα, Είσαι Εσύ» Μπάμπη, Εσύ Βάσω, Εσύ Σπύρο, Εσύ Μανώλη, Εσύ Μαίρη. Αθήνα, είμαστε εμείς. Όλοι εμείς. Εδώ. Απόψε. Προφανώς, μας ενώνει η αγάπη μας για αυτήν την πόλη. Ακόμη περισσότερο όμως, μας ενώνει μια άλλη αντίληψη για την πολιτική. Ότι στη Δημοκρατία η πολιτική είναι υπόθεση όλων μας. Ότι πρέπει να γεννιέται και να θεριεύει στη βάση. Από όλους εμάς, για όλους εμάς. Εμείς να την ορίζουμε. Σε εμάς να λογοδοτεί.

Αν θέλουμε η πολιτική να αναγνωρίζει την αξία μας, οφείλουμε, πρώτα εμείς να αναγνωρίσουμε τη δική της αξία και να την κάνουμε δική μας υπόθεση. Όμως, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες νιώθουν ότι η πολιτική τους εγκατέλειψε. Τα τελευταία 10 χρόνια, 2 εκατομμύρια συμπολίτες μας απέχουν από την κάλπη, σίγουροι ότι δεν τους αφορά. Πεπεισμένοι ότι δεν έχει νόημα η συμμετοχή. Αποφασισμένοι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Και αν αυτό, το συναίσθημα της απογοήτευσης ήταν διάχυτο πριν τα Τέμπη, φανταστείτε τώρα!
Εδώ και χρόνια η Ελληνική κοινωνία, βιώνει ένα χάσμα, ανάμεσα στον πολίτη και την πολιτική.
Πολίτης και πολιτική αντιμετωπίζουν τα πράγματα πολύ διαφορετικά.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Ξέρετε τι λένε όσοι επισκέπτονται τη χώρα μας; «Μπορεί να μην έχετε υποδομές. Μπορεί να μην έχετε τέλεια οργάνωση. Αλλά ερχόμαστε στην Ελλάδα, επειδή η φιλοσοφία και ο τρόπος ζωής σας μας εμπνέουν. Έχουν επίκεντρο τον Άνθρωπο.». Σκέφτεται έτσι η πολιτεία; Μην πάτε μακριά. Δείτε τι έγινε τελικά στα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου. Έγινε διαβούλευση; Μπήκε στον κόπο ο Μπακογιάννης να αναρωτηθεί πόσο χειροτέρεψε η ζωή των Αθηναίων και χωρίς κανένα απολύτως όφελος; Αφουγκράστηκε την απόγνωση των κατοίκων της πόλης που ταλαιπωρούνται καθημερινά; Προφανώς όχι. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και το κεντρικό πολιτικό σύστημα. Στα Τέμπη; Αυτό έγινε πάλι. Η ασφάλεια των ανθρώπων δεν τους αφορά. Αγόρασαν τα συστήματα και τα άφησαν να σκουριάζουν.

Πρώτα το χρήμα, μετά ο Άνθρωπος, η οικονομία πάνω από την κοινωνία. Το κόστος αυτής της νοοτροπίας, αυτή η χαώδης απόσταση, που χωρίζει την πραγματική μας αξία από το πώς μας αντιμετωπίζει η πολιτεία,
μετριέται σε χαμένες ζωές. Τα Τέμπη είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα. Τα τελευταία δέκα χρόνια οι ανισότητες χτύπησαν κόκκινο. Διευρύνθηκαν οι ανισότητες σε εισόδημα, κλέβοντας κάθε αισιοδοξία. Σε πλούτο, ισοπεδώνοντας κάθε αίσθημα δικαίου. Και σε πρόσβαση στην εξουσία, σκοτώνοντας κάθε διάθεση συμμετοχής. Παντού διευρύνθηκαν. Περισσότερο παρά ποτέ. Η μεσαία τάξη φτωχοποιήθηκε και η φτωχότερη διαλύθηκε. Μαζί με τις ανισότητες επιβεβαιώθηκε σε όλους μας ότι για την πολιτεία
η αξία της καθεμιάς και του καθενός μας διαμορφώνεται, ανάλογα με τον ποιον γνωρίζουμε,
ανάλογα με την πρόσβασή μας στην εξουσία.

Και όποιος δεν έχει πρόσβαση, απλά δεν έχει αξία. Και ρωτώ, έχει η πατρίδα μας την πολυτέλεια να υποτιμά ανθρώπους; Αυτό όμως, είναι το κόστος της παραίτησης από την ψήφο. Η πολιτεία δεν δίνει αξία στον Άνθρωπο. Ο πολίτης παραιτείται και απαξιώνει την πολιτική, η πολιτική παύει να τον έχει ανάγκη και τον απαξιώνει ακόμα περισσότερο. Φαύλος κύκλος, που βολεύει τους λίγους και την εξουσία. Σε αυτόν τον κύκλο οφείλουμε εμείς, να βάλουμε τέλος τώρα! Διότι όταν κρατάς πίσω μια Ελληνίδα ή έναν Έλληνα, κρατάς πίσω την Ελλάδα ολόκληρη. Όταν κρατάς πίσω έναν Άνθρωπο, που επέλεξε ή του έταξε η μοίρα του να ζει σε αυτή τη χώρα, κρατάς πίσω τη χώρα ολόκληρη. Βάζεις φρένο στην πρόοδο όλης της κοινωνίας. Βάζουμε τέλος σε αυτήν τη νοοτροπία, μόνο αλλάζοντας πολιτική. Και αλλάζουμε πολιτική μόνο, όταν την κάνουμε δική μας υπόθεση.

Φίλες και φίλοι μου, η Πρόοδος έρχεται, όταν απελευθερώνονται οι δυνάμεις μας. Όταν αναδεικνύονται οι δυνατότητες της καθεμιάς και του καθενός μας στη βάση. Όταν συμμετέχουμε στις αποφάσεις
και η αξία μας αναγνωρίζεται και αξιοποιείται για το καλό της χώρας. Μόνο τότε μπορούμε να επιτύχουμε ως κοινωνία. Αυτό είναι το δικό μας όραμα: Μια Ελλάδα που περιλαμβάνει όλους. Που τιμάει τα παιδιά της. Που εμπνέει ασφάλεια και δημιουργεί ευκαιρίες. Μια Ελλάδα που στέκει γερή στα πόδια της και κοιτάζει μπροστά με αισιοδοξία. Για όλους μας. Αυτή η Ελλάδα μας αφορά. Και αυτή η Ελλάδα είναι υπόθεση όλων μας.

Με ποιες πολιτικές προτεραιότητες όμως; Σίγουρα τρεις, που μπορούν να κάνουν σημαντική διαφορά:
Πρώτον, εδραιώνοντας ουσιαστική Δημοκρατία. Που μεταφέρει, με διαφάνεια και λογοδοσία, εξουσίες σε συλλογικότητες. Σε Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε Συνεταιρισμούς, σε Επιμελητήρια, σε Πανεπιστήμια, σε Εργασιακούς, Εμπορικούς και Επιχειρηματικούς Φορείς της χώρας, Φορείς και Θεσμούς που βρίσκονται δίπλα στον Λαό, υπηρετούν τον Λαό και λογοδοτούν στον Λαό. Με λίγα λόγια, φορείς που αναγνωρίζουν αξία στον Λαό. Δεύτερον, δημιουργώντας μια δυνατή, Πατριωτική Οικονομία. Που χτίζει αξία για κάθε Ελληνικό προϊόν και υπηρεσία. Μια οικονομία που δημιουργεί νέες αγορές για τις υπηρεσίες μέσα στην Ελλάδα και προωθεί τα προϊόντα μας σε κάθε χώρα που τα εκτιμά. Μια οικονομία που διευρύνει την παραγωγική μας βάση, εντάσσοντας περισσότερες Ελληνίδες και περισσότερους Έλληνες στο παιχνίδι. Και που αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε τοπικής κοινωνίας, απελευθερώνοντας τα από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του κεντρικού πολιτικού συστήματος. Δίνοντας αξία στην Ελληνική δημιουργία δίνουμε αξία στις Ελληνίδες και τους Έλληνες δημιουργούς.
Τρίτον, με Παιδεία και Πολιτισμό. Δωρεάν και για όλους… προφανώς. Επιπλέον όμως, υιοθετώντας κάθε σύγχρονη μέθοδο διδασκαλίας που αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα και αναδεικνύει τα χαρίσματα που καθεμιά και καθένας μας έχει. Αυτό δηλαδή που θέλει και μπορεί να δώσει. Η αξία που μας δίνει η πολιτεία αρχίζει να διαφαίνεται από την προσχολική μας ακόμα ηλικία και συνεχίζει μέχρι τη δια βίου μάθηση. Στο επίκεντρο αυτής της πολιτικής βρίσκεται ένα κοινωνικό κράτος με διαφορετικές προτεραιότητες από το σημερινό. Όχι βασισμένο σε pass και επιδόματα που θέτουν σε αμφισβήτηση τις ικανότητές μας. Αλλά με αποτελεσματικές υπηρεσίες που αναγνωρίζουν, σέβονται και προστατεύουν την αξία όλων μας.

Θέλουμε κοινωνικές υπηρεσίες που κάνουν τις δύσκολες περιστάσεις μας ευκολότερες. Που σε μια αναποδιά, μας βοηθούν να σταθούμε στα πόδια μας γρήγορα, ώστε να σχεδιάζουμε το μέλλον μας όπως το ονειρευόμαστε και να το υλοποιούμε αυτό το μέλλον, ελεύθεροι από φόβο. Με ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο, με τις συγκεκριμένες πολιτικές προτεραιότητες, πόσο ανούσιο μοιάζει το ερώτημα «Με ποιον θα συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές;». Η απάντηση είναι προφανής! Θα συνεργαστούμε με όποιο κόμμα ή κόμματα θέλουν και μπορούν να είναι μαζί μας, ώστε να βάλουμε, κατ’ ουσίαν, τέλος, στις παθογένειες του πολιτικού συστήματος.

Κατ’ ουσίαν τέλος στις ανισότητες που κατασπαράζουν τα σωθικά της κοινωνίας. Κατ’ ουσίαν τέλος στον φόβο που μας κρατάει πίσω. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα. Δεν θα συνεργαστούμε για καρέκλες και για τίτλους. Δεν θα γίνουμε πατερίτσα αδύναμων κυβερνήσεων που μας δεσμεύουν στην ίδια αδιέξοδη πορεία ή που μας γυρίζουν πίσω σε καταστάσεις που απέτυχαν να δώσουν αξία στην Ελληνίδα και τον Έλληνα. Θα συνεργαστούμε με όποιους πιστεύουν ότι καθεμία και καθένας μας αξίζουμε πολιτικές που μας επιτρέπουν με ασφάλεια να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο στον ήλιο. Αυτή είναι η Ελλάδα που τιμάει την αξία μας. Εμείς, αυτήν την Ελλάδα θέλουμε και για αυτήν την Ελλάδα αγωνιζόμαστε. Για να κάνουμε πράξη αυτήν την Ελλάδα, χρειαζόμαστε πολιτικούς που σκέφτονται αλλιώς. Η πολιτική που βάζει πρώτα τον Άνθρωπο χρειάζεται πολιτικούς που βάζουν πρώτα τον Άνθρωπο.

Πείτε μου: Μπορείτε να εμπιστευτείτε πολιτικούς που όταν βρεθούν σε θέσεις ευθύνης και κάτι σοβαρό συμβεί, δηλώνουν: «Δε φταίω εγώ. Οι προηγούμενοι φταίνε»; Υπολογίζουν τον Άνθρωπο τέτοιοι πολιτικοί; Και έχουν το θράσος, όταν τους στέλνουμε στην αντιπολίτευση, να θεωρούν δεδομένο ότι τους αξίζει δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Χωρίς να έχουν αναλάβει την ευθύνη των πράξεών τους. Τέτοιοι πολιτικοί κοιτούν αφ’ υψηλού. Συμπεριφέρονται ως αυτόκλητοι σωτήρες. Δεν σκέφτονται τις δικές μας ανάγκες, αλλά τις δικές τους, μόνο. Σκοπός τους είναι να πάρουν αξία εκείνοι από την πολιτική και όχι να τιμήσουν την αξία του πολίτη μέσα από την πολιτική.

Αλέξη Τσίπρα, Κυριάκο Μητσοτάκη, φτάνει πια! Ό,τι είχατε να δώσετε, το δώσατε! Είστε βαθιά συντηρητικοί. Απελπιστικά φοβικοί. Ανήμποροι να δείτε την Ελλάδα που εμείς βλέπουμε.

Η Ελλάδα που οραματιζόμαστε εμείς θέλει πολιτικούς άλλης κοπής. Πολιτικούς που αναλαμβάνουν ευθύνη για το τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα και εργάζονται για το αύριο της πατρίδας μας. Θέλει πολιτικούς με ενσυναίσθηση. Που οργώνουν την περιφέρειά τους και αγωνιούν για τους συνανθρώπους τους. Που κατανοούν τι σημαίνει να παλεύεις για επιβίωση. Και ταυτόχρονα να κάνεις τα πάντα, για να σπουδάσεις τα παιδιά σου. Να ζεις από μια σύνταξη ή ένα χωραφάκι στο χωριό. Και την ίδια στιγμή να δίνεις το τελευταίο σου Ευρώ για να σωθεί μια οικογένεια από τους σεισμούς στην Τουρκία.
Πρώτα κατανόησε αυτήν την Ελληνίδα και αυτόν τον Έλληνα και ύστερα έλα να διεκδικήσεις την εμπιστοσύνη του Λαού. Οι πολιτικοί του σήμερα πρέπει να γνωρίζουν τι σημαίνει μεταχρονολογημένη επιταγή, πώς αισθάνεσαι όταν χρωστάς και πώς είναι να ζεις σε διαρκή φόβο, επειδή νιώθεις ότι έχεις εγκλωβίσει τα παιδιά σου σε έναν κόσμο δίχως αύριο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, εκείνο το πρωί στην Κυλλήνη περιμένοντας το πλοίο για την Κεφαλονιά,
που ένιωσα, για πρώτη φορά ότι μπορεί τελικά να σωθεί από την καταστροφή η οικογενειακή μας επιχείρηση. Και μαζί της να σωθεί κάθε θέση εργασίας που προσπαθούσα με αγωνία να διατηρήσω ζωντανή.

Οι πολιτικοί του σήμερα πρέπει να έχουν αντίληψη του κόσμου. Να βλέπουν πέρα από τα μικροσυμφέροντα των «δικών τους» παιδιών. Πέρα από τους δικούς τους τραπεζίτες ή τους δικούς τους καταληψίες. Και να αντιλαμβάνονται όλα αυτά που μπορεί να γίνει τούτος ο τόπος σε έναν κόσμο γεμάτο ευκαιρίες και προκλήσεις. Σε έναν κόσμο που η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να διαπρέψει. Οι πολιτικοί του σήμερα πρέπει να έχουν απαντήσεις στα «τι;», τα «πώς;» και τα «γιατί;», «Τι θέλω;», «Πώς θα το πετύχω;» και κυρίως, «Γιατί το θέλω;». Όραμα, στρατηγική, θέσεις και προτάσεις. Και τη σιγουριά ότι ο τόπος μπορεί να πάει μπροστά, όταν όλοι μαζί είμαστε ελεύθεροι να δημιουργήσουμε τον κόσμο που οραματιζόμαστε.

Φίλες και φίλοι, είναι μεγάλη μου τιμή που είστε όλοι εδώ απόψε. Είμαι σίγουρος ότι νιώθετε συμμέτοχοι αυτής της ιδέας, ότι στη Δημοκρατία, πολιτική, τελικά, είμαστε εμείς, οι ίδιοι οι Άνθρωποι. Και ότι όταν κάνουμε την πολιτική πραγματικά δική μας υπόθεση θα μπορεί καθεμιά και καθένας μας ελεύθερος να χτίσει το μέλλον που ονειρεύεται. Μαζί, να χτίσουμε την Ελλάδα που ονειρευόμαστε.

Ξεκινώντας από εδώ. Απόψε. Από τη Στοά Ονείρων. Κάποιοι μας λένε ότι αυτά είναι όνειρα θερινής νυχτός. «Αυτά δε γίνονται», μας λένε. Δεν είναι αλήθεια. Και βέβαια γίνονται. Το 1974 το ΠΑΣΟΚ πήρε 13%. Όλοι είπαν ότι ο Σοσιαλισμός δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Επτά χρόνια μετά την κατέκτησε. Και την άλλαξε. Γίνονται και θα ξαναγίνουν. Το 2007 μας έλεγαν «Πάντα θα βλέπετε την πλάτη του Κώστα του Καραμανλή», δύο μόλις χρόνια μετά στείλαμε τον «καταλληλότερο» στο σπίτι του. Και τον στείλαμε σπίτι του με το μεγαλύτερο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ από το 1981. Προφανώς γίνονται και θα ξαναγίνουν.
Πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς, μας είπαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι μικρό. «Δεν έχετε καμία τύχη στον Δήμο των Αθηναίων.» Δεν τους ακούσαμε. Φέραμε 13%. Υπερδιπλάσιο ποσοστό του ΠΑΣΟΚ από τις εκλογές που έγιναν έναν μήνα αργότερα. Μαζί το κάναμε! Σε εμάς θα πουν, «αυτά δε γίνονται»; Και βέβαια γίνονται, όταν πιστεύεις στις δυνάμεις σου. Και εμείς πιστεύουμε στις δυνάμεις μας. Και τώρα μας ρωτούν με δυσπιστία, «Γίνεται να διπλασιάσετε το 5% που πήρε το ΠΑΣΟΚ στην Α’ Αθήνας στις προηγούμενες εκλογές;». Και βέβαια γίνεται. Όπως το κάναμε παλιά. Ας κάνουμε κάθε σπίτι εκλογικό κέντρο. Ας κινητοποιήσουμε εκείνους τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που, δέκα χρόνια τώρα, δεν πλησιάζουν την κάλπη.

1 εκατομμύριο σε όλη την Ελλάδα. 40.000 στην Α’ Αθήνας μόνο. Ας κινητοποιήσουμε τα παιδιά και τα ανίψια μας, εκείνο τον θείο που πίστεψε στην Ελλάδα των ίσων ευκαιριών και σήμερα νιώθει απογοητευμένος. Ας τους πείσουμε ότι μαζί μας «όλα γίνονται». Αύριο λοιπόν, μη με ψάξετε στο γραφείο. Ούτε θα με βρείτε να αρπάζω την ψήφο του Κώστα ή του Γιώργου, της Πόπης ή της Ρωξάνης.
Αυτή η πολιτική είναι για άλλους. Για εκείνους που φοβούνται. Για όσους ξέχασαν πώς είναι να ονειρεύεσαι και να σχεδιάζεις μια καλύτερη Ελλάδα. Εγώ θα είμαι μαζί σας έξω, στον δρόμο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε λαϊκή, σε κάθε καφενείο. Να κάνω αυτό που έκανα πάντα. Να μιλάω για το ΠΑΣΟΚ.
Να εξηγώ, γιατί πρέπει να το καταστήσουμε δυνατό. Επειδή όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ,
τόσο μεγαλύτερη η εντολής αλλαγής στα χέρια του προέδρου μας, του Νίκου Ανδρουλάκη. Και να εξηγώ ότι έτσι θα γίνουμε εμείς η ελπίδα αλλαγής. Εκεί, σας καλώ να είστε δίπλα μου. Όπως μαζί πορευτήκαμε μέχρι σήμερα, μαζί να πορευτούμε και στο μέλλον, ώστε να δώσουμε αξία στην πολιτική και να μας δώσει με τη σειρά της την αξία που διεκδικούμε και δικαιούμαστε.

Φίλες και φίλοι, αυτός είναι ο δικός μας αγώνας.
Καλό μας αγώνα!
Σε λίγες μέρες, ανατρέπουμε τις Κασσάνδρες. Ανατρέπουμε τη μιζέρια. Δίνουμε στην παράταξη νέα πνοή και στην πατρίδα μια νέα ελπίδα αλλαγής. Τη δική μας ελπίδα αλλαγής. Αυτή η νίκη είναι δική μας. Καλό μας αγώνα και σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.