Κυρίες και κύριοι Συνάδελφοι,

Πώς φτάσαμε να βιώνουμε δύο τόσο διαφορετικές Ελλάδες; Δύο τόσο διαμετρικά διαφορετικές Ελλάδες;

Γύριζες, προχθές, κανάλι και έβλεπες την εκλογή ενός Έλληνα στην Προεδρία του Eurogroup. Μεγάλη συμβολική σημασία για τον Ελληνικό Λαό. Για τις θυσίες που έκανε, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Γύριζες πάλι το κανάλι και σε έπιανε απελπισία. Ένας κύριος «Φραπές», να συμπεριφέρεται προς το Κοινοβούλιο των Ελλήνων με απόλυτη απαξίωση.

Γιατί μπορεί. Γιατί έχει «πλάτες».

Αναρωτιόμουν τι θα σκεφτόταν ένα Ελληνόπουλο στο εξωτερικό. Πώς να το πείσεις ότι σε τούτο τον τόπο τα καταφέρνεις με την αξία σου;

Φτάνουμε λοιπόν στον Προϋπολογισμό, που συμπυκνώνει το αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής. και το ερώτημα: «πώς φτάσαμε να ζούμε δυο τόσο διαφορετικές Ελλάδες;», πρέπει να απαντηθεί.

Διότι αν δεν απαντηθεί, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να διορθώσουμε αυτά που μας πληγώνουν.

Σε αυτό το ερώτημα υπάρχουν δυο προσεγγίσεις:

Υπάρχουν αυτοί που λένε ότι πάντα υπήρχαν δύο Ελλάδες. Μια καλή και μια άσχημη. Αυτή των «άριστων» και η άλλη. Και ότι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Και υπάρχουν αυτοί που λένε ότι δεν είναι έτσι. Ότι η Ελλάδα είναι μία. Και όταν αγωνιζόμαστε για κοινούς στόχους, πετυχαίνουμε όλα εκείνα που δεν μπορούμε να πετύχουμε διχασμένοι.

Από πολέμους με εξωτερικούς εχθρούς, μέχρι μάχες με τον κακό μας εαυτό.

Η πρώτη προσέγγιση ονομάζεται Συντήρηση: Τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ, άρα γιατί να παλεύω; Θα ρίξω φως στους «άριστους», και θα βάλω, κάτω από το χαλί, την άλλη Ελλάδα.

Η δεύτερη προσέγγιση ονομάζεται Πρόοδος: Όλα μπορούν να γίνουν καλύτερα. Προϋπόθεση; Να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια. Να βάλουμε κοινούς στόχους και να παλέψουμε μαζί. Να κρατήσουμε όλα αυτά που μας κάνουν περήφανους. Και να αλλάξουμε όλα αυτά που, ξανά και ξανά, μας πληγώνουν.

Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα: «γιατί υπάρχουν δύο Ελλάδες;», είναι, για μένα, απλή.

Όταν σκέφτεσαι δύο Ελλάδες, δημιουργείς δύο Ελλάδες. Επενδύεις στη μία και εγκαταλείπεις την άλλη. Ενώ όταν σκέφτεσαι μία Ελλάδα εμπνέεις, αγωνίζεσαι και ενώνεις. Και μαζί  ανεβάζουμε την Ελλάδα πιο ψηλά.

Με λίγα λόγια, είναι θέμα ηγεσίας. Ο κ. Μητσοτάκης πιστεύει στις δύο Ελλάδες. Αναδεικνύει ό,τι πιστεύει ότι πάει καλά. Και βάζει κάτω από το χαλί ό,τι δεν θέλει να κοιτάξει.

Μιλάει για μία Ελλάδα που τρέχει με ανάπτυξη μεγαλύτερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αλλά κρύβει ότι ξόδεψε 100 δισ. των Ελληνίδων και των Ελλήνων, και πέτυχε πενιχρά αποτελέσματα. Σε σχέση, πάντα, με αυτά που ο ίδιος υποσχέθηκε.

Γιορτάζει σήμερα. Αλλά δεν προετοιμάζεται για τη μέρα που θα στερέψει το Ταμείο Ανάκαμψης.

Μιλάει για μια Ελλάδα όπου μειώθηκαν 80 φόροι.  Αλλά κρύβει τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που γονατίζουν στους έμμεσους φόρους. Πρωταθλητές, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.

Μιλάει για μία Ελλάδα με μία από τις καλύτερες δημοσιονομικές επιδόσεις στην Ευρώπη.

Αλλά κρύβει τα εκατομμύρια των Ελλήνων που ματώνουν κάθε μέρα από την ακρίβεια και τους φόρους για να έχει η χώρα πλεονάσματα.

Μιλάει για το χαμηλότερο δείκτη ανεργίας εδώ και χρόνια. Αλλά κρύβει τα εκατομμύρια Ελληνίδων και Ελλήνων που χάνουν καθημερινά αγοραστική δύναμη.

Που δουλεύουν όλο και περισσότερο ενώ το εισόδημα τούς φτάνει όλο και λιγότερο. Ή φεύγουν στο εξωτερικό.

Μιλάει για την Ελλάδα που ανεβάζει τις επενδύσεις της ως προς το ΑΕΠ. Κρύβει όμως τις Ελληνίδες και τους Έλληνες που παραμένουν στην αδράνεια επειδή η Ελλάδα υποφέρει ακόμα από απελπιστική κρατική γραφειοκρατία.

Και ένα τραπεζικό σύστημα, που αδυνατεί να χρηματοδοτήσει μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Παρά τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης.

Μιλάει για μία Ελλάδα που αποκλιμακώνει το δημόσιο χρέος.

Αλλά κρύβει τις χιλιάδες Ελληνίδες και τους Έλληνες που γονατίζουν κάτω από το ιδιωτικό. Μιλάει για μια Ελλάδα που ντηλάρει στην ενέργεια.

Αλλά κρύβει, ότι τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις υποφέρουν από το κόστος της. Και μιλάει για μία Ελλάδα που επιστρέφει στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Αλλά κρύβει ότι οι θεσμοί μας διασύρονται καθημερινά.

Χωρίς τους οποίους, δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Το πρόβλημα της θεωρίας των δυο Ελλάδων, όπως εκφράζεται στο μυαλό του κ. Μητσοτάκη, είναι ότι, εκ των πραγμάτων, διχάζει.

Από τη μια, δημιουργεί τους Έλληνες των προνομίων. Και από την άλλη, τους Έλληνες των υποχρεώσεων.

Απέναντι στους πρώτους, τους Έλληνες των προνομίων, αισθάνεται ότι τους χρωστάει. Τους οφείλει πρόσβαση στην εξουσία και στα κέντρα της οικονομίας. Τους οφείλει φορολογικές απαλλαγές.

Καλά σχολεία και καλά πανεπιστήμια. Τους προστατεύει από δίκες που μπορεί να πάρουν χρόνια. Και τους επιτρέπει να προσπερνούν τις ατελείωτες αναμονές του δημοσίου. Πώς αλλιώς θα διαπρέψει η Ελλάδα των «άριστων»;

Από τους δεύτερους όμως, τους Έλληνες των υποχρεώσεων, έχει απαιτήσεις. Να σκύβουν το κεφάλι. Να δέχονται το σχολείο που κλείνει στην γειτονιά τους. Να δείχνουν κατανόηση αν το νοσοκομείο δεν έχει παιδίατρο ή αναισθησιολόγο. Να περιμένουν αθόρυβα και υπομονετικά, αυτά που τους χρωστάει το δημόσιο, όπως επιδοτήσεις, ή επιστροφές του ΦΠΑ. Να μην αντιδρούν, να μην διαδηλώνουν, να ευχαριστούν όταν παίρνουν το επίδομα.

Μέσα σε αυτή τη λογική αντιμετωπίζει ως «παράσιτα» τους αγρότες στα μπλόκα, «βολεμένους» τους δημοσίους υπαλλήλους, «αναποτελεσματικούς» τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, «πονηρούληδες» τους επαγγελματίες, «μπαταχτσήδες» αυτούς που έχουν κόκκινα δάνεια, «ψεκασμένους» όσους διαδήλωσαν για τα Τέμπη.

Ξέρετε όμως τι πανικοβάλει τον κ. Μητσοτάκη;

Όταν ξαφνικά στην Ελλάδα των «άριστων», αποκαλύπτεται ένας «Φραπές». Πανικός! Σαν λεκές σε νυφικό. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να τον κρύψει.

Δεν θα διστάσει καν, να καταστρατηγήσει την λειτουργία του Κοινοβουλίου για να αποσιωπήσει ότι και ο Φραπές είναι μέρος της δικής του Ελλάδας. Γιατί τον έχει ανάγκη.

Το πρόβλημα με τις δύο Ελλάδες του κ. Μητσοτάκη, είναι ότι υπάρχουν μόνο στο κεφάλι του κ. Μητσοτάκη. Διότι μία είναι η Ελλάδα και με τα καλά και με τα άσχημά της. Μία είναι η Ελλάδα της ομορφιάς και του τουρισμού. Και στην ίδια Ελλάδα, θα βρεις την εγκατάλειψη και την ερήμωσης της περιφέρειας.

Μία είναι η Ελλάδα της επιτυχημένης ναυτιλίας και στην ίδια Ελλάδα θα βρεις τον εγκαταλελειμμένο πρωτογενή τομέα.

Μία είναι η Ελλάδα της σκληρής εργασίας και της απόδοσης και στην ίδια Ελλάδα θα βρεις τεμπελιά και ανευθυνότητα.

Όταν βλέπεις μια Ελλάδα, με τα καλά της και τα άσχημά της, αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι τόσο εύκολο να μας κατατάξεις. Ότι δεν μπορείς εύκολα να μας χωρίσεις. Διότι τα μπλόκα είναι γεμάτα με ανθρώπου που δουλεύουν τίμια το ψωμί τους. Και ας τους εγκατέλειψε το κράτος στο έλεος των επιδοτήσεων χωρίς στήριξη, επιμόρφωση και πόρους.

Και οι πλατείες ήταν γεμάτες για τα Τέμπη με ανθρώπους που διαδήλωσαν, όχι γιατί ήταν ψεκασμένοι. Αλλά για να τιμήσουν τους νεκρούς και να απαιτήσουν από το κράτος να εξηγήσει τι πήγε λάθος.

Γιατί χάθηκαν αυτά τα παιδιά;

Και πως, από εδώ και πέρα, το κράτος θα σέβεται κάθε ευρώ που πληρώνουμε, θα βάζει τον σωστό άνθρωπο στην σωστή θέση, θα ακούει τις προειδοποιήσεις και θα μαθαίνει από τα λάθη του;

Και υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, όχι επειδή είναι μπαταχτσήδες.

Αλλά επειδή βρέθηκαν, χωρίς στήριξη, τη λάθος ώρα με τα λάθος δάνεια.

Και υπάρχουν άνθρωποι με πολλά χρήματα που δεν έγιναν πλούσιοι μόνο από την σκληρή τους δουλειά αλλά επειδή είχαν πρόσβαση σε εξουσία και πόρους.

Συχνά από τύχη. Τι να πω; Ίσως, κέρδισαν το Τζόκερ.

Υπάρχουν εργασιομανείς σε χιλιάδες δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια που καταρρέουν όπως υπάρχουν και τεμπέληδες σε πολλά ιδιωτικά σχολεία με υπέροχα γήπεδα.

Και υπάρχουν εκείνες και εκείνοι, γιατροί και νοσηλευτές, δάσκαλοι και αστυνόμοι, στρατιωτικοί και διπλωμάτες κοινωνικοί λειτουργοί και πυροσβέστες που δεν βρίσκονται στο δημόσιο επειδή βολεύονται, αλλά επειδή θέλουν να προσφέρουν στην κοινωνία και στο συνάνθρωπό τους.

Όπως υπάρχουν και μεγάλοι και τρανοί, που δεν πιστεύουν στο Ελληνικό κράτος.

Και αγωνιούν πιο πολύ για το πού βρίσκονται στη λίστα της Forbes, από το αν η Ελλάδα εισπράττει αρκετούς φόρους για δρόμους και νοσοκομεία.

Βλέπετε πώς επαναλαμβάνεται το μοτίβο; Τις δύο Ελλάδες, δεν τις δημιουργούν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες. Τις δημιουργεί το κράτος. Η λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Και όταν στο τιμόνι έχει έναν Πρωθυπουργό που πιστεύει στις δύο Ελλάδες, αυτό θα σου φτιάξει.

Έτσι φτάνουμε στην Ελλάδα του κ. Μητσοτάκη

Στις δύο Ελλάδες. Των μέσα και των έξω.

Εκείνων που έχουν πρόσβαση στο σύστημα εξουσίας, και εκείνων που ψάχνουν πρόσβαση, για να βρουν το δίκιο τους.

Στην Ελλάδα των προνομιούχων και την Ελλάδα των μη προνομιούχων.

Αντίθετα, όταν πιστεύεις, βαθιά μέσα σου, ότι μια είναι η Ελλάδα, τότε βλέπεις αλλιώς τι πρέπει να διορθώσεις.

Αντί να διχάζεις, θέτεις κοινούς στόχους, αντί να διαχειρίζεσαι, μεταρρυθμίζεις και αντί να τα αφήνεις όλα ίδια, τα αλλάζεις όλα. Ξεκινώντας από το κράτος και πώς υπηρετεί τον πολίτη.

Μόνο όταν βλέπεις μια Ελλάδα, μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να πετύχουμε τη διεύρυνση της παραγωγικής μας βάσης. Τη διαφορετική διανομή των πόρων της δημιουργίας, τον συντονισμό των χρημάτων από το εξωτερικό, της δημόσιας περιουσίας, του τραπεζικού και του φορολογικού συστήματος, για να αλλάξουμε το παραγωγικό μοντέλο της χώρας.

Μόνο έτσι καταλαβαίνεις γιατί χρειαζόμαστε ένα άλλο κοινωνικό κράτος όπου όλοι μας νιώθουμε ότι έχουμε που να ακουμπήσουμε, αν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Και μόνο έτσι αντιλαμβάνεσαι την σημασία γενναίων μεταρρυθμίσεων για να δυναμώσουμε, επί τέλους, τους θεσμούς της χώρας και μαζί τη δημοκρατία μας.

Αυτά δηλαδή, που πρεσβεύει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ όπως το παρουσίασε ο Πρόεδρός μας στη Θεσσαλονίκη.

Μόνο έτσι καταλαβαίνεις ότι το μόνο που μπορεί να προετοιμάσει την Ελλάδα απέναντι στην συγκυρία είναι να είμαστε ενωμένοι απέναντι στα προβλήματα.

Αναγνωρίζοντας ότι δύναμή μας είναι οι διαφορές μας, και βοηθώντας ο ένας τον άλλον να πάει μπροστά.

Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο από ένα κράτος που σέβεται τον καθένα από εμάς για αυτό που είμαστε και όχι ανάλογα με το πού γεννηθήκαμε για αυτό που μπορούμε και όχι ανάλογα με το πού πήγαμε σχολείο για αυτό που δημιουργούμε και όχι ανάλογα με το μέγεθος της περιουσίας μας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το να βλέπεις αξία σε κάθε Ελληνίδα και σε κάθε Έλληνα είναι θέμα ηγεσίας.

Μόνο με τέτοια ηγεσία, και με το κράτος που αυτή θα δημιουργήσει, θα μπορέσουμε, επιτέλους, να διασφαλίσουμε ότι κάθε μέρα θα απελευθερώνουμε όλες τις Ελληνίδες και τους Έλληνες από τους βραχνάδες που μας κρατάνε πίσω.

Ότι κάθε μέρα, θα ενισχύουμε την ισότητα όλων μας απέναντι στο κράτος και το νόμο. Θα δημιουργούμε αυτά που ονειρευόμαστε. Θα ολοκληρωνόμαστε σαν άνθρωποι μέσα από την παιδεία και τον πολιτισμό. Θα διασφαλίζουμε τη δυνατότητά μας, να σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Και θα συμμετέχουμε στις αποφάσεις ώστε μαζί να συνδιαμορφώνουμε το μέλλον της πατρίδας μας.

Με λίγα λόγια, μόνο με ηγεσία που βλέπει αξία σε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα θα δημιουργήσουμε μια πραγματικά ευνομούμενη πολιτεία.

Για αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, όποιος πιστεύει στις δύο Ελλάδες του κ. Μητσοτάκη, μπορεί να ψηφίσει τον προϋπολογισμό. Αυτό εκπροσωπεί.

Αν όμως πιστεύετε ότι η Ελλάδα είναι μία. Ότι είναι δυνατή. Και ότι μια μέρα θα σταθεί στα πόδια της διότι σέβεται την αξία του κάθε Έλληνα πολίτη στείλτε ένα καθαρό μήνυμα στην Κυβέρνηση:

Ότι είμαστε απέναντι, σε κάθε τι που μας χωρίζει σε όλα εκείνα που μας έχουν τόσο βάναυσα πληγώσει. Σε όλα αυτά, που αυτός ο προϋπολογισμός εκπροσωπεί. Και καταψηφίσετε τον.

Διότι μόνο έτσι η θεωρία των δύο Ελλάδων, θα πάει σπίτι της. Και θα ανατείλει η μία Ελλάδα. Αυτή που δεν αφήνει κανέναν πίσω. Η μία Ελλάδα που μας αφορά όλους.