Δύο ερωτήματα μας ταλανίζουν σήμερα:

Πρώτον, αν θα έπρεπε ή όχι η κυβέρνηση να ζητήσει δημοψήφισμα.

Δεύτερον, αν θα πρέπει να ψηφίσουμε υπέρ ή κατά του προγράμματος για την Ελλάδα που έχουν προτείνει οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.

Η απάντηση και στα δυο ερωτήματα είναι «ναι».

Το πρώτο «ναι» έχει να κάνει με τις ευθύνες μας ως πολίτες αυτής της χώρας.

Ως εργαλείο δημοκρατίας το δημοψήφισμα έχει τεράστια αξία διότι αναβαθμίζει την πολιτική αντιπαράθεση, οδηγεί όλους μας να συμμετέχουμε και εναποθέτει την ευθύνη των επιλογών μας σε εμάς.

Ακόμα και αν το δημοψήφισμα αποφασίστηκε για λόγους τακτικής, αυτό δεν μειώνει την αξία του. Έχουμε κάθε λόγο να εμπιστευόμαστε τη φωνή μας περισσότερο από αυτούς που σήμερα κυβερνούν.

Η εποχή που κλοτσούσαμε την ευθύνη από ανεύθυνη κυβέρνηση σε ανεύθυνη κυβέρνηση με την ελπίδα ότι θα συμβεί ένα θαύμα και θα σωθούμε χωρίς να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις έχει παρέλθει. Είναι η ώρα να σταθούμε εμείς, οι Έλληνες πολίτες, στο ύψος των περιστάσεων.

Υπό αυτήν την έννοια οι επόμενες επτά μέρες είναι μεστές, γεμάτες πολιτική ουσία. Η απόφασή μας πρέπει να είναι ενημερωμένη, καθαρή και δική μας.

Από τον τρόπο που τέθηκε το ερώτημα και από τη συμπεριφορά της αντιπολίτευσης είναι ξεκάθαρο ότι οι ηγέτες μας δεν θα συμβάλουν σε μια ουσιαστική συζήτηση που θα βοηθήσει ώστε η απόφασή μας να είναι τέτοια. Έχουν απαξιώσει το διακύβευμα σε ναι ή όχι ευρώ, ναι ή όχι φόρους. Πράξη κοινωνικά ανεύθυνη και πολιτικά εγκληματική διότι απομακρύνει τη συζήτηση από την ουσία της.

Η ουσία της πολιτικής συζήτησης είναι πώς θα παράξουμε πλούτο στη χώρα και πώς θα τον επιμερίσουμε μέσα στην κοινωνία. Αν δεν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα η κοινωνία μας θα παραμείνει ανέτοιμη να σταθεί στα πόδια της.

Προφανώς τόσο το ευρώ όσο και οι φόροι παίζουν τεράστιο ρόλο στο είδος της κοινωνίας που θα επιλέξουμε να χτίσουμε και της ανάπτυξης που θα διεκδικήσουμε. Όμως δεν είναι τα μόνα. Για να απαντηθεί το ερώτημα της ανάπτυξης στο σύνολό της θα πρέπει τα πολιτικά κόμματα να παρουσιάσουν το σχέδιό τους για τη χώρα και εμείς να επιλέξουμε το καλύτερο. Σχέδιο που θα εξηγεί πως θα απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου από τον βραχνά του σκληρού κράτους, των αναχρονιστικών τραπεζών, των πελατειακών αγορών, των φαλιρισμένων ΜΜΕ, των κουρασμένων δικαστηρίων.

Προφανώς αυτό δεν το προλαβαίνουμε σε πέντε μέρες.

Και αυτό μας φέρνει στο δεύτερο «ναι».

Οφείλουμε να απαντήσουμε «ναι» στο σχέδιο των δανειστών διότι δεν έχουμε δικό μας.

Μέχρι τα κόμματα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης (συμπεριλαμβανομένου και του δικού μου) σοβαρευτούν και καταφέρουν να σχεδιάσουν ένα πρόγραμμα Ελληνικό, ένα πρόγραμμα δικό μας, που θα εξηγεί με τρόπο που καταλαβαίνουμε όλοι πώς θα παραχθεί πλούτος στη χώρα, θα πρέπει να πορευτούμε με το μόνο που έχουμε. Και αυτό είναι το πρόγραμμα της Ευρώπης.

Δεν είναι καλό. Αν το αξιοποιήσουμε όμως σωστά θα μας δώσει χρόνο να ασχοληθούμε με την ουσία του προβλήματος και όχι με τα απλοποιημένα διλήμματα που μας βάζουν οι ηγεσίες μας.

Η κρίσιμη μέρα λοιπόν δεν είναι μόνο η Κυριακή και τι θα ψηφίσουμε, αλλά κυρίως η επόμενη και πώς θα ζήσουμε με την ευθύνη των επιλογών μας.

Τη Δευτέρα θα ξυπνήσουμε κυρίαρχοι των εαυτών μας και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα θα πρέπει να αρχίσουμε να ζητούμε από τους ηγέτες μας πολλά περισσότερα από ό,τι ζητούσαμε μέχρι σήμερα. Και θα πρέπει να επιλέγουμε εκείνους και εκείνες που θέλουν και μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα μπροστά με σχέδιο.

Εμείς θα έχουμε αναλάβει τις ευθύνες μας και θα είναι ώρα να απαιτήσουμε επιτέλους να αναλάβουν και εκείνοι τις δικές τους.